Cargo: zombiefilm is niets nieuws onder de zon

Regisseurs Ben Howling en Yolanda Ramke verbeelden in hun speelfilm Cargo hoe Australië eruit zou zien na de Apocalyps. Na een desastreuze epidemie zijn drukbevolkte havensteden als Sydney – getuige een landkaart – onbewoonbaar geworden. Overlevenden als Andy (Martin Freeman uit Sherlock ) en zijn vrouw en kind trekken noodgedwongen de binnenlanden in, waar rokende vlaktes ook weinig goeds voorspellen. En dan zijn er – uiteraard – diegenen die zijn geïnfecteerd: een nieuwe variant op de zombie dient zich aan. De strijd die volgt is – net als in The Walking Dead en vrijwel alle andere bekende titels uit het zombiegenre – er een tussen mens versus mens en mens versus zombie.

In zo’n post-apocalyptische setting ontstaan er uit groepjes mensen weer nieuwe clans of stammen. En die gaan dan met elkaar in gevecht voor de laatste rantsoenen. In Cargo is het de oorspronkelijke bevolking die prevaleert: de Aboriginals. Dat zijn de enige Australiërs die nog weten hoe je van het land kan leven, zonder misbruik te maken van datzelfde land. Deze gewaarwording doet denken aan de piramide van Maslow: een ordening van menselijke behoeftes waaruit je kan concluderen – en dit is een overdrijving – dat veel witte Australiërs in het paradigma van Cargo niet weten hoe je een band moet plakken, laat staan hoe je een fikkie moet stoken.

De Aboriginals volgen daarentegen hun natuurlijke instinct, zo blijkt uit de uiterst (post)koloniale boodschap. Want – en dat is geenszins een spoiler – de brave Andy en zijn gevolg worden natuurlijk door hen geholpen. Wanneer eerst zijn vrouw komt te overlijden en hij ook geïnfecteerd raakt, heeft hij 48 uur om een veilig onderkomen voor zijn babydochter te vinden. Tijdens deze zoektocht stuit hij eerst op de Mick Taylor van dit verhaal: de bad guy; het equivalent van de seriemoordenaar uit slasherserie Wolf Creek. Tijdens dit soort periodes des onheils komen kakkerlakken immers vliegensvlug van onder de stoeptegels tevoorschijn.

De Apocalyps is derhalve een voedingsbodem voor psychopathisch gedrag, zoveel is duidelijk. Ook in Australië: neem alleen post-apocalyptische thrillers als de Mad Max-films en The Rover. In de jaren 80 was het genre allicht net zo populair als vandaag de dag. Maar het is tegelijk ook een platgetreden en voorspelbaar genre. De zoektocht naar de terminus – het zaligmakende eindstation dat of niet bestaat, of niet meer volledig operationeel is – is vaak vermoeiend. Ook Cargo doet hier niets nieuws mee: het ziekenhuis op de kaart blijkt niet het ultieme reddingsmiddel. Sterker nog: je zou kunnen zeggen dat rol van de oorspronkelijke bevolking in het verhaal – als dienstbare barbaren - eerder pervers is dan vernieuwend.