Bioscooppremière: Serenity

De realiteit van je dagelijks bestaan wordt niet alleen beïnvloed door de buitenwereld, maar vooral door de binnenwereld: hoe je alles ervaart wordt toch vooral bepaald in het kleine koninkrijkje van je schedel. Je perceptie van het 'echte' woont in je hoofd en films als The Matrix en Eternal Sunshine of the Spotless Mind en series als Black Mirror (bijvoorbeeld de geweldige episode USS Callister ) hebben de manieren waarop technologie die ervaring van de wereld om je heen kan beïnvloeden ook al op intrigerende wijze onderzocht. De thriller Serenity, met Matthew McConaughey (True Detective seizoen 1) als vissersboot-kapitein Baker Dill is op het eerste gezicht een tamelijk rechttoe rechtaan thriller over een door één bepaalde reuzentonijn geobsedeerde man, die op het subtropische eilandparadijs Plymouth zijn geld verdient met vis-trips voor toeristen, en daarmee een maniakale jacht financiert op de vis - hij heeft het beest Justice gedoopt - die hem al zo lang ontglipt. In het begin van Serenity - zo heet het schip - verkeren we veel op open zee, alwaar Baker Dill en zijn trouwe assistent en moreel kompas Duke ( Djimon Hounsou ) als twee kapiteins Ahab hun versie van Moby Dick achterna zitten. Veel gave beelden van boot, water en vis.

De film transformeert daarna in een neo-noir drama als de blonde en uiterst fatale ex van Baker Dill, genaamd Karen en gespeeld door Anne Hathaway die al eerder met McConaughey speelde in Interstellar, opduikt met het voorstel om haar levensgevaarlijke echtgenoot en visfanaat Frank (Jason Clarke) overboord te gooien en aan de haaien over te laten. De dynamiek tussen die drie op de boot is spannend en onderhoudend; in dit stadium is Serenity op zijn best en regisseur en schrijver Steven Knight ( bedenker van Peaky Blinders ) weet precies wat hij doet, al liggen de noir-clichés over stomende seks tussen de twee hard-boiled types Baker en Karen en de hommages aan jaren veertig en vijftig thrillers er wel wat dik bovenop. Als temidden van dit potentieel dodelijke relatie-gedoe de mysterieuze Reid Miller (Jeremy Strong uit The Big Short, nu op Netflix) opduikt, die een zeer dringende boodschap voor Baker lijkt te hebben, maar hem zo vaak steeds nèt misloopt dat je je als kijker begint af te vragen of hier misschien iets semi-bovennatuurlijks aan de gang is, reïncarneert Serenity opnieuw tot een half geslaagde exploratie van de grens tussen realiteit en fictie en de aan- of afwezigheid van vrije wil. Baker Dill begint te vermoeden dat er iets helemaal mis is met Plymouth en probeert zijn gevoel voor de realiteit te herwinnen door al zijn zekerheden over de aard van Plymouth en haar bewoners ter discussie te stellen.

Hoewel Serenity af en toe mank gaat aan te onwaarschijnlijke wendingen en McConaughey en Hathaway soms uit de rails lopen tijdens het spelen van hun ruwe-bolster-blanke-pit personages, is de manier waarop Steven Knight zijn steeds muterende verhaal opdist wel erg effectief en is hij erg goed in het claustrofobische gedoe op het schip. Maar dat talent kenden we al van zijn film Locke met Tom Harding, die zich integraal in één auto afspeelt. Wie een zowel complexe, maar tevens ongecompliceerde 'kleine' thriller wil zien, zit bij Knights Serenity best goed.