Bioscooppremière: Lady Bird

Lady Bird is een film die zelfs de grootste zeikerd uit zijn of haar sokken blaast. Ook als je niet per se houdt van films over tienermeisjes die zich door het laatste jaar van hun 'high school' worstelen en ruzie maken met ouders, vriendinnen en hun eerste vriendjes, is Lady Bird een aanrader. Bijna alles werkt in deze film, al heeft hij precies dezelfde elementen als alle andere high school-films. Het script is van actrice Greta Gerwig, die tevens regisseert. Haar dialogen zijn vlijmscherp en vrijwel altijd raak. Tegen het eind, als Christine alias Lady Bird de onvermijdelijke jurk uitzoekt voor haar onvermijdelijke prom night, zegt haar moeder dat ze van haar houdt. 'But do you like me?', antwoordt Lady Bird, en dat is precies de goede vraag. Want Lady Bird is niet sympathiek. Ze scheldt zich een weg door haar leven en verloochent ongeveer alles wat waardevol is aan haar bestaan.

Allereerst haar naam: ze haat Christine en staat erop om Lady Bird (lieveheersbeestje) genoemd te worden, wat nergens op slaat en aanstellerig is. En ze verloochent haar moeder (Laurie Metcalf, Jackie in Roseanne ), die zich voor haar uit de naad werkt. Ze verloochent haar beste vriendin door haar in te ruilen voor een ultra-populair kaktrutje, ze verloochent haar afkomst door zich rijker voor te doen dan ze is en ze verloochent Sacramento, de stad waar ze opgroeide, door te beweren dat ze uit San Francisco komt. Haar enige doel in het leven lijkt om toegelaten te worden op een willekeurig prestigieus 'liberal' college aan de 'east coast' ('where writers live in the woods', mijmert Lady Bird bewonderend) puur en alleen vanwege die prestige. Christine is kortom een stom kind, in veel opzichten.  

En toch: na anderhalf uur houd je niettemin evenveel van haar als haar moeder. Dat komt vooral door actrice Saoirse Ronan, die eigenlijk te oud is om Lady Bird te spelen, maar haar toch zo ongelofelijk knap en volledig 'neerzet' dat ze er een Oscar voor had moeten krijgen (een Golden Globe kreeg ze wel).

Eén van de bijzondere dingen aan Lady Bird is dat het script en de acteurs erin slagen om een hele wereld buiten de film om te suggereren; je gelooft onmiddellijk dat er zich in de levens van de hoofdpersonen nog veel meer afspeelt. De film wekt, doordat de scènes vrij abrupt in elkaar overgaan en er soms duidelijk veel tijd en gebeurtenissen worden overgeslagen, de indruk een soort collage te zijn. Maar dan zonder dat de film een gefragmenteerde indruk geeft; het verhaal en de mensen lijken juist vollediger dan in de meeste, meer lineaire films. Dat abrupte houdt de film vol tot en met het einde, dat plotseling is en toch helemaal klopt.

Maar vooral bijzonder is dat Lady Bird gaat over een liefdesrelatie waar maar weinig andere films (en zeker geen high school films) aandacht aan besteden, namelijk de prachtige, rumoerige en disfunctionele liefde tussen een dochter en een moeder. Een liefde die je na afloop helemaal begrijpt - of althans aanvoelt.