Bioscooppremière: Glory

 

In het Bulgarije van Glory blijkt de kloof tussen moderniteit en vermeende achterlijkheid, tussen stad en platteland en tussen hoog- en laagopgeleid nog aanzienlijk breder dan die in West Europa.

Aan de ene kant van die kloof staat Julia, een gehaaide PR-bitch die werkt voor het Ministerie van Transport. Ze kan zo in Nederland aan de slag, want haar hypermoderne media-tactieken, haar lifestyle en haar narcistische gedrag hebben niets ouderwets of 'typisch' Oost Europees.

Aan de andere kant staat Tzanko, een spoorarbeider die zo uit de oude planeconomie van het Oostblok lijkt weggelopen en met de hand de moeren aandraait die de rails van de Bulgaarse spoorwegen bij elkaar houden. Met een gigantische moersleutel over zijn schouder sjokt hij iedere morgen vanuit zijn beschimmelde krot naar het spoor om daar die moeren te controleren. Op een kwade dag vindt hij een enorme stapel geld tussen de rails. Tzanko is dan wel ontzettend ouderwets en achterlijk, maar ook onkreukbaar: hij brengt het geld netjes naar de politie, tot ongeloof en ontzetting van zijn corrupte collega's.

Dat had hij niet moeten doen want daardoor komt hij in het vizier van Julia. Haar baas (en die van Tzanko) is de Minister van Transport en hij heeft net allerlei aantijgingen van wanbeleid naar zijn hoofd gekregen. In Tzanko ziet Julia de ideale bliksemafleider: ze roept hem uit tot held om zo in de media de aandacht van de echte ellende af te leiden. Een PR-truc waar de naïeve Tzanko in meegaat, hoewel hij door zijn gestotter vrij nutteloos blijkt voor media-optredens. Dus geven ze hem maar een mooi nieuw horloge op een persconferentie:

Helaas vergeet Julia hem zijn oude Glory terug te geven. Dat is het horloge dat zijn overleden vader hem gaf om zijn werk voor de spoorwegen mee te kunnen timen. Maar de trut is allang weer met andere dingen bezig, weet niet eens waar ze dat horloge gelaten heeft en wordt doodmoe van Tzanko's pogingen het terug te krijgen. Uiteindelijk krijgt niet zij, maar haar man medelijden met Tzanko.

Het totale onbegrip tussen Nieuw en Oud en de volstrekt andere prioriteiten van Julia en Tzanko zijn enerzijds hilarisch (denk aan het verschil tussen Toni Erdmann en haar vader) maar al snel ook afschuwelijker. De terechte wanhoop van de man die gewoon zijn horloge terug wil en het kille cynisme van Julia worden een gevaarlijke combinatie. Beide acteurs worden ook almaar indrukwekkender; je hart gaat steeds meer uit naar Tzanko en Julia is zo'n glorieus gevalletje doorgeslagen ambitie dat je, vooral via haar zuchtende echtgenoot, bijna medelijden met haar krijgt. Bijna.