A Quiet Place: hoe spannend stilte kan zijn

Een paar recente horrorfilms draaien om dagelijkse dingen die je ineens niet meer mag doen als je leven je lief is. In Lights Out mocht je de lichten niet uitdoen omdat de monsters alleen in het donker bestonden ( ziehier de verrukkelijke short waarop die film is gebaseerd), in It Follows mocht je niet stilstaan, in Don't Breathe mocht je niet ademhalen en in A Quiet Place mag je helemaal geen geluid maken. Echt nul geluid graag, anders word je uit elkaar getrokken door een horrorbeest dat een beetje aan een Demogorgon uit Stranger Things doet denken. Het beest lijkt stekeblind, maar heeft hele goede oren. De wereld, zo leren we al snel, is vergeven van de krengen, van wie nooit wordt uitgelegd waar ze vandaan komen. Het leven der mensen verloopt sinds hun komst noodgedwongen in stilte, of het eindigt heel abrupt.

Actrice Emily Blunt ( The Girl on the Train ) en acteur en regisseur John Krasinski (later dit jaar te zien als Jack Ryan ) zijn ook in het dagelijks leven een echtpaar en misschien is dat er mede debet aan dat het gezin in de film zo overtuigend is. Een man, een vrouw en drie kindjes. Maar helaas, al snel slechts twee kindjes, en later weer drie. Dat is het eerste verrassende aan A Quiet Place; zelfs in horrorfilms sneuvelen er zelden kleuters, maar hier wordt er keihard eentje geslachtofferd, waarna de stemming in de zaal er meteen goed in zit.

Het tweede verrassende is hoe spannend stilte kan zijn en hoe goed een bioscoopzaal reageert op de soms zeer lange bijna geluidloze scènes. Iedereen houdt zich opvallend koest. Als kijker let je door de stilte ook beter op de kleine details van de levens van deze mensen, die vooral met gebarentaal communiceren en van wie we dus niet erg veel weten. Net als de film toch een tikje saai dreigt te worden, breekt uiteraard de pleuris uit, net als de vrouw moet bevallen. Bevallen in je eigen badkuip zonder een kik te mogen geven en terwijl er een monster door je huis scharrelt, is een gedenkwaardig gegeven en Emily Blunt laat het je goed voelen; het is bijna niet om aan te zien. Al met al is het vrij kleine verhaal, dat we hier verder in het midden laten want anders blijft er te weinig over, het grootste deel van de film zo spannend dat het gebrek aan geluid en dialoog geen bezwaar is.

Onmiddellijk na afloop, zoals dat vaker is met geslaagde films die op een wel èrg ongeloofwaardig gegeven zijn gebaseerd, komen de vragen. Waarom neem je in een wereld die zo werkt in hemelsnaam het meest lawaaierige dat de mens kan voortbrengen (een baby)?  Waarom wonen die mensen niet pal naast die waterval als je daar wel kunt praten zonder dat de beesten je horen? Hoe zit dat met de vuren van de buren? Waarom zakt het monster niet weg in dat graan? Waarom kwam het gezinnetje niet al lang, lang geleden op het voor de hand liggende idee dat in de climax van de film wordt onthuld, maar dat je als kijker al van mijlenver zag aankomen? Maar dat geeft allemaal niet veel. Tijdens het kijken is A Quiet Place, dat in de VS de best bezochte film van dit moment is, bijzonder effectief.