Bioscooppremière: Ghost In The Shell

 

Actrice Scarlett Johansson heeft een wisselvallige carrière. Ze begon ooit geweldig weird in indie-films als The man who wasn't there , Ghost World en Lost in translation en promoveerde toen naar blockbusters waarin ze soms heel effectief ( Captain America: Civil War , te zien op Netflix) en soms irritant en verspild is (het vreselijke gedrocht Lucy ). Ze wisselt die mainstream films nog steeds af met mooie art-house rollen, als operating system in Her  en als alien in het waanzinnige Under the skin  (aanrader en VOD op iTunes en YouTube).

In Ghost In The Shell combineert ze die twee dingen: het is én actieheld bravoure (veel schoppen en schieten) én een soort verstilde en bedachtzame rol, als het wanhopende robotje genaamd Major.

Het enige dat echt is aan Major, zijn haar hersens. De rest is plastic, à la Westworld. Major is ooit overhoop geschoten en men kon alleen haar brein redden en dat werd gedumpt in een geavanceerde robot, met het uiterlijk van Scarlett Johansson. Ziehier:

 

 

Ja, Ghost In The Shell is deels nogal standaard. Veel mitrailleurvuur. Maar elke keer als Johansson opduikt - en dat gebeurt uiteraard vaak - dan tilt ze de film op. Ze is gehuld in een siliconen-pak wat haar een alarmerend soort semi-naaktheid geeft en een beeldschone vorm van agressie: Major loopt met bozige schouders door het beeld, niet rechtop maar gebogen, ferm en compact. Geen standaard actie-heldin, meer je kwaaie zusje dat je een pak slaag komt geven. Sommige actie-scènes zijn zo gaaf dat ze aan de klassieke vechtscènes uit The Matrix -films doen denken. De vormgeving is heel bijzonder, ontleent aan de comic en verwant aan de beeldtaal van  Blade Runner. Vooral in IMAX gaat dit er heel, heel goed uitzien. En het is de verdienste van Johansson dat ze het vrij dunne verhaal weet op te trekken tot een zeer onderhoudende film. Maar als je haar ècht in actie wilt zien, huur je Under the skin.