Bioscoop Première: Dunkirk

 

In tegenstelling tot Nolans eerdere, vaak complexe verhalen blijkt dat van Dunkirk erg straightforward. Zoals hoofdrolspeler Mark Rylance in zijn interview  met ons al aankondigde, wordt er zeer weinig  aandacht besteed aan de achtergrond of beweegredenen van de karakters met wij we bijna twee uur lang meerennen, varen, vliegen en dekking zoeken. Nolan vertelt eigenlijk niet zozeer een verhaal, maar toont een historische gebeurtenis aan de hand van de belevenissen van een paar personages.

Die gebeurtenis is de vrij miraculeuze evacuatie van een kleine 400.000 omsingelde Britse en Franse manschappen vanaf het strand in het Noord Franse Duinkerken in 1942, door een vloot van veelal door burgers bemande kleine bootjes die de manschappen vanaf het strand naar militaire schepen net buiten de kust brachten. Het was een hectisch gekkenhuis en daar worden we als kijkers hardhandig mee geconfronteerd. Suspense is nog een beetje licht uitgedrukt; Dunkirk is meer een ervaring dan een speelfilm in de gebruikelijke zin. Heel weinig dialoog, zeer regelmatig extreem realistische, fenomenaal gefilmde en zenuwslopende actie en dan weer langzame stukken, die bijna documentair aandoen en waarin we over stranden lopen, in bootjes dobberen of in een Spitfire door de lucht koersen.

Het gebrek aan verhaal en dialoog betekent dus niet dat we niet heel veel dingen meemaken, maar Dunkirk is daardoor een bijna geheel visuele ervaring, ondersteund door dreunende explosies en mitrailleurvuur en spaarzame maar opzwepende muziek van Hans Zimmer. Sommige acteurs, zoals Spitfire-vlieger Tom Hardy (Mad Max) hebben echt vrijwel geen dialoog. Omdat Dunkirk zo'n achtbaanrit is én omdat Nolan en zijn crew de historische waarheid dicht proberen te benaderen en je dus weet dat het behoorlijk 'echt gebeurd' is, geeft dat niks. Alleen mensen die echt niet van actie in films houden, haken af, de rest is verkocht. De trailer is een prima test voor bij welke groep je hoort.

Nadelen zijn er ook wel: de film voelt aan de lange kant en een flink deel van de weinige dialogen die je hoort zijn een beetje aan de pattriotische en sentimentele kant. Het kan zijn dat dat je wat stoort, maar heeft veel te maken met de impact die Duinkerken op de Britse psyche had en heeft.

Die trailer: