Bill Burr: Walk Your Way Out: Voor echt goede grappen moet je geduld hebben

 

De rossige rouwdouwer Bill Burr kiest voor zijn nieuwe Netflix-special het theater in countrystad Nashville als zijn decor, ver van zijn geliefde New York. De kale in een bijpassend cowboyshirt geklede komiek begint de avond met een reeks grappen over de (aankomende) presidentverkiezingen. Dat krijg je als je maanden na de opname een Netflix-special uitbrengt: dan voelen grappen over Hillary Clinton en Donald Trump als mosterd na de maaltijd. Burrs observatie van de bouw van de muur bij Mexico is daarentegen wel een voltreffer: ‘Tegen de tijd dat de muur af is, zijn het de Amerikanen die erover heen springen.’

Vervolgens voelt de temperamentvolle komiek de behoefte om vurig te pleiten voor fatshaming : te dikke mensen erop wijzen dat ze hun probleem eenvoudig kunnen oplossen. ‘Eet een appel, vetzak.’ En dan zijn er traditiegetrouw z’n vrouwengrappen. ‘Mijn vrouw en ik kochten een huis. Ach wat lul ik, ík kocht een huis.’ Als Burrs vrouw zich beklaagt over rondzwervende schoenen, dan zegt-ie: ‘Moet ik ze op een andere door mij gekochte plek in mijn huis neerleggen?’ Zo gaat Burr in zijn zoektocht naar de grenzen van het onbetamelijke af en toe de fout in. Aanrechtgrappen – zijn handelsmerk – zijn al tijden niet meer salonfähig.

Het duurt in deze toch al te lange Netflix-special wel even voordat Burr op gang komt. Hij is op zijn best met grappen over merkwaardige (en gewelddadige) fantasieën – over Hitler en etnische zuivering van die ‘irritante mensen’ op cruiseschepen. Of een grap over Kanye West en diens bijkans psychotische tirades: ‘Soms werkt racisme. Als West een witte man was geweest dan had deze psychopaat veel meer schade kunnen toebrengen. Er is een glazen plafond voor zwarte mannen als het gaat om het kwaad in de wereld.’ Burr durft zelfs het publiek vanavond op de hak te nemen. ‘Toen lag je bij de dichtstbijzijnde hooibaal.’ Maar dan is het kwaad al geschiedt en de kijker al ingedommeld.