Amy Schumer: Growing: sympathiek en zachtmoedig

De zwangere Amy Schumer betreedt het décor van The Chicago Theater terwijl de camera haar filmt van boven naar achteren. Het is het enige gestileerde moment in een voorstelling zonder esthetische poespas. Schumer heeft het ook niet nodig: ze heeft de laatste tijd genoeg geestigs meegemaakt. Sterker nog: in veel van haar grappen ontbreekt de clou. De humor zit juist in de wijze waarop ze iets brengt, het simpelweg navertellen van de gekkigheden uit het leven, waar ze zich zo over kan verwonderen. Zo duurt het slechts enkele minuten voordat de comédienne opzichtig over haar buik wrijft en zich beklaagt over zwangere vrouwen die de hele dag friemelen aan hun buik.

Soms poseren ze voor de camera met een hand onder de buik, voor andere gelegenheden schuiven ze beide handen over de baarmoeder. Schumer vindt het maar onzin: ‘Doe het dan voor altijd!’ Ze vindt het jammer dat de media haar zwangerschap pas in het tweede trimester opmerkten en vertelt over haar vervormde navel. Ze doet haar jurk omhoog en laat zien dat ze dat gedeelte van haar buik maar heeft afgeplakt. De zwangerschap is zwaarder dan ze had gedacht; ze lijdt aan hyperemesis, een aandoening waarbij zwangere vrouwen veel en voortdurend overgeven – om die reden is Schumer enkele weken geleden op doktersadvies ook gestopt met haar toer.

‘Ik kots net zoveel als in The Exorcist’, zo merkt ze op. Het drinken heeft ze ook moeten opgeven, hoewel ze zoekt naar een vriend die haar aan wil praten dat ze heus wel een glas wijn per dag mag. Dan begint ze over het huwelijksaanzoek van haar partner, chef-kok Chris Fischer: ‘Ik viel daarna direct weer in slaap.’ Fischer ging niet op zijn knieën, maar dat is voor Schumer geen must. ‘Er zijn twee redenen voor mannen om dat wel te doen: als je in de NFL speelt, of om mij te beffen.’ De kogel is door de kerk: het P-woord (pussy) is gebezigd.

Gelukkig heeft het in Growing ook een doel: om bewustwording over de vagina te creëren. Zo vraagt Schumer zich af waarom ongesteldheid toch wordt gezien als iets ranzigs. Ze vertelt over de keer in de sportschool dat ze tampons was vergeten en een andere vrouw haar te hulp schoot in de kleedkamer: ‘Wil je grande of venti?’ Schumer diende haar snel van repliek: ‘Grand Canyon.’

Een groot deel van de voorstelling wijdt ze aan haar echtgenoot, die er mede voor heeft gezorgd dat er nu iets in haar groeit. Fischer heeft een vorm van autisme, en dat vindt Schumer bijzonder aantrekkelijk. 'Hij spreekt vrijuit: als ik een jurk aantrek en hem vraag hoe het staat, kan het zomaar zijn dat hij antwoordt met 'je ziet er niet uit'.'

En over de baby? Ze hoopt dat ’t een meisje wordt: ‘Het is een enge tijd voor mannen, bedankt dat jullie het huis uit durfden vanavond.’ De grap is een mooie brug naar Schumers arrestatie eind 2018, toen ze protesteerde tegen de aanstelling van de conservatieve rechter Brett Kavanaugh. Schumer is feminist en activist; lieden als Kavanaugh die abortus willen verbieden zijn haar een doorn in het oog. Ze demonstreert ook voor haar kind, zo biecht ze op. Voor zijn of haar toekomst. Zelden was Schumer zo sympathiek, en zo zachtmoedig.

Ja, de show is doorspekt met vleselijke grappen, zoals menstruatiecups uit je vagina rukken à la Kill Bill – met bijbehorende zwierende bewegingen. Maar Schumer kijkt ook erg uit naar de komst van haar kind, en hoeft daardoor niet de hele tijd te choqueren. Bovendien valt op dat ze de politieke grappen – die wel in haar vorige, minder geslaagde voorstelling Leather Special zaten – heeft thuisgelaten. Dat is een goede keuze: Schumer grossiert juist in persoonlijke grappen en eigenzinnige slapstick.