American Son: futloze theaterverfilming

Een veelvoorkomend euvel – een soort automatisme – bij het verfilmen van een theaterstuk, is dat de filmmaker de mogelijkheden van het medium niet benut. Vaak prevaleert inhoud – de dialoog – boven esthetiek. American Son lijdt aan deze aandoening: personages spreken volzinnen, gebaren hevig en ogen bovenal als karikaturen (want dat moet wel als je op de bühne staat). Theatermaker Christopher Demos-Brown bewerkte zijn theaterstuk, dat op Broadway werd opgevoerd en positief werd ontvangen, tot een speelfilm. Kenny Leon – ja, een vermaarde theaterregisseur – tekende voor de regie.

Kerry Washington speelt opnieuw de bezorgde moeder, Kendra Ellis-Connor, die tijdens een regenstorm op een Floridiaans politiebureau belandt omdat haar zoon vermist wordt. Daar stuit ze op de jonge politieagent Paul Larkin (Jeremy Jordan), die eerst nog begripvol en behulpzaam oogt. Maar gaandeweg blijkt hij andere intenties te hebben. En alles duidt erop dat dit te maken heeft met de etnische achtergrond van Ellis-Connors zoon. Het is niet zonder reden dat de film opent met een citaat van auteur en journalist Ta-Nehisi Coates: ‘Ras is het kind van racisme, niet de vader.’

Wat volgt is een kamerspel, dat in de openingsscène nog zindert, maar al snel een herhaling van zetten wordt, waarin Ellis-Connor ruziet met haar eega Scott (Steven Pasquale). Dat is spijtig omdat het verhaal an sich zeer pregnant is en Washington ijzersterk: American Son ontmaskert hoe segregatie en racisme nog steeds een nijpend probleem is; hoe zwarte Amerikanen als tweederangsburgers worden behandeld. Het is zeer frustrerende, onrechtvaardige materie. Maar alles wijst erop dat het originele theaterstuk deze boodschap een stuk indringender communiceerde dan deze futloze speelfilm.