Acteur Benja Bruijning over saai zijn en de angst om voor ijdel versleten te worden

‘Zullen we daar zitten?’
Benja wijst naar twee krukken aan de bar, de interviewer die me voorging, pakt net zijn tas in. Hij heeft het koekje bij zijn thee laten liggen en terwijl ik bedenk of dat heel raar is, andermans koekje pakken, en vooral hoe ik dat ongezien moet doen, vraagt Benja wat ik bedoel met ‘saai’.

Hè, wat? ?Op je vragenbriefje staat het woord ‘SAAI’. Vind je dat, van mij?

(Les 1: als u ooit iemand gaat interviewen en net als ik alle vragen voluit schrijft, keurig op thema met een kopje erboven, regelafstand 1,5, zodat u ze ook kunt lezen als het papier verstopt op uw schoot ligt: ga niet naast elkaar zitten, maar tegenover elkaar, anders leest de geïnterviewde mee. En dan valt altijd precies het woord op dat u pas later in het gesprek, na voorzichtig masseren, misschien eens wilde laten vallen.).

Nee zeg!… Of nou, eigenlijk dus wel. Want toen ik jou ging googlen, trof ik één lange reeks van gematigdheid, rust en balans. Je zakt zelden door, eet nooit eens een pak koekjes achter elkaar leeg, bent ‘heel goed in slapen’ en vindt een stukje over de vluchtstrook rijden in een scherpe bocht een guilty pleasure. En toen dacht ik: die Benja, da’s geen bruistablet.? Ik las laatst een verhaal in de Volkskrant waarin werd geageerd tegen het pochen over uitspattingen. Daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Ik ga toch niet zeggen dat ik zomaar, gewoon op een dinsdag, een hele rol koekjes opeet? Wie vindt dat nou interessant?

Dat is maar een voorbeeld. De vraag is meer: leef je echt zo kalm, misschien zelfs een tikje saai? ?Ik denk het wel. Nou ja, anderen vinden mijn leven soms wel spannend, vanwege mijn werk, maar dat is voor mij normaal en dus helemaal niet spannend. Tja, wat moet ik nu zeggen? Misschien ben ik wel saai, al vind ik zelf van niet. Maar jij dus wel.

 

[blendlebutton]

Ik bedoel het niet als verwijt, het viel me gewoon op.? Ik ben inderdaad geen thrillseeker. Laatst was de perspresentatie van de film Frozen in Disneyland Parijs (Benja verzorgt daarin de stem van Kristoff, red.). Wij de achtbaan in, en ik dacht alleen maar: het is fysiek hooguit een onprettig gevoel, en verder vooral gedoe. Terwijl de anderen het echt super vonden. En daarna was er nog een attractie waar je in twee seconden van nul naar honderd kilometer per uur gaat. Húúú, alsof je ingewanden eruit worden gemept. Dan denk ik inderdaad niet: leuk, ik ga nog een keer.

Misschien speelt alle spanning en sensatie zich wel af in je hoofd? Ook niet echt, vrees ik. Ik denk weleens: wat Anna (Drijver, zijn vriendin, red.) allemaal denkt in één seconde, daar zou ik echt moe van worden. Niet dat ik niet nadenk, misschien zelfs wel evenveel als zij, maar ik kan mijn gedachtes redelijk makkelijk rangschikken op mate van belangrijkheid.

Het voordeel van zo’n redelijk rustig leven is dat het een zalige springplank is naar het prille vaderschap. Je hoeft niet ineens terug te schakelen uit z’n vijf. ?Absoluut. Ik denk dat het voor een kind heel fijn is als je ouders in balans zijn, zo was het bij mij thuis vroeger ook.

Keek je voordat jullie dochter geboren was ergens heel erg naar uit, of juist niet?? We hadden bedacht dat ik haar zou opvangen, letterlijk tijdens de geboorte bedoel ik. Daar was ik wel even bang voor, want ik dacht: ik ga haar natuurlijk laten vallen. Maar dat viel mee. Ook hier verval ik eigenlijk niet zo snel in what ifs en maybes – ik ben niet het type dat maar door blijft malen. En ja, ik was benieuwd en ook gespannen, maar iedereen doet het, een kind krijgen en ja, met wisselend succes, maar over het algemeen loopt het allemaal.

Helpt het vaderschap jou bij je werk? Snap je nu bijvoorbeeld bepaalde emoties of rollen beter?? Ik heb zelden een aha-erlebnis. Ik maak me meestal ergens een voorstelling van en zo gaat het dan ook ongeveer. Hoewel het dan wel een beleving kan zijn hoor – alleen dan zonder de aha.
Aha. ?Sorry, ik weet dat ik bij vragen die over mijn privéleven gaan er meteen omheen ga draaien. En bij vragen over onze dochter al helemaal, omdat ik er niks over wil zeggen. Zij heeft nergens om gevraagd. Ik vind het nu al zielig dat ze mijn kind is.

Maar ik vraag niets over haar, toch? Ik ben alleen benieuwd of je sinds haar geboorte veranderd bent: Benja-voor en Benja-na. (Peinzend.) Misschien ben ik nog niet op dat punt, ze is pas een paar maanden oud. Maar wat ik heb gemerkt, is dat acteurs mét kinderen een ander soort zachtheid en hardheid bezitten dan ik, dat vond ik altijd wel interessant om te zien. En ik voel nu al een klein mespuntje daarvan bij mezelf.

Nou, dat is toch een prima antwoord.?Ja.

Daarna hebben we het een tijdje over Nederlands populairste genre, de romantische komedie. Benja brak ermee door toen Alles is familie in 2012 een monsterhit werd, twee jaar later speelde hij in Pak van mijn hart (2014). ‘Ik heb er maar twee gedaan, en toch associëren mensen me meteen met romcoms.’ Diepe zucht. Want dat wil-ie niet, die sticker op zijn laatje, zoals hij ook niet heel enthousiast wordt van het label ‘Knappe Man.’

Jij wordt altijd een beetje nukkig als het in interviews over je uiterlijk gaat, omdat je dat geen eigen verdienste vindt. Maar cadeautjes zijn toch juist leuk?? Oké, ik zal nu niet boos worden als je erover begint.

Je hebt echt fantástisch haar.?
Dankjewel.

Is het echt waar dat je op straat geen haarband-elastiek in doet omdat meisjes dat sexy vinden? ?Ja, want ik ben bang om voor ijdel te worden versleten. Stom hè? Dat is heel Hollands. Ik wil er niet uitzien als iemand die zijn best doet voor zijn uiterlijk. Thuis draag ik die elastieken wel omdat mijn haar dan niet in mijn ogen hangt en vroeger op de Toneelschool had ik ze ook al. Alleen was het toen zéker nog niet sexy, want ik werd er altijd om uitgelachen.

De rol in de tv-serie ‘Vechtershart’ is zeker geen romkom-rol: je speelt David, een advocaat die maar niet van de coke kan afblijven.? Grijnzend. Ja, ik speel eindelijk een rol waar ik mijn voetbalvrienden naar kan laten kijken.

Had jij niet liever de rol van Waldemar Torenstra geambieerd? Die is nóg stoerder, met vechten en spiermassa. Al was het maar om te kijken of jij jezelf fysiek zo kunt pushen.?Ik hoop heel erg dat ik in seizoen drie ook ga leren vechten, dat lijkt me superleuk. Maar niet om het pushen zelf, want zodra iets ‘moet’, voel ik meteen weerstand. Een lichamelijke transformatie ondergaan, is nog geen grootse acteerprestatie. Het moet echt in dienst staan van het verhaal, anders is het alleen om indruk te maken.

Zou je het kunnen, zo’n nieuw lijf er bijeten en -trainen?? Dat zou heel moeilijk zijn, want veel of weinig eten of sporten heeft amper effect op hoe mijn lichaam er uitziet. Ik sport nu bijvoorbeeld al een half jaar niet vanwege een hersenschudding die maar niet overgaat. Ik ben gevallen tijdens het fietsen (als in wielrennen, red.) en ja, ik droeg een helm. Je moet echt inzoomen terwijl ik bloot ben om het verschil te zien tussen nu en zes maanden geleden. Niet dat ik normaal gesproken heel hard train hoor, althans: niet om buff te worden. Maar voor een keer zou ik dat wel een supervette uitdaging vinden.

Wat hebben mannen toch met wielrennen? ?Ik kan natuurlijk niet voor ze allemaal spreken, maar ik vind het lekker om echt kapot te gaan en de grenzen van mijn lichaam op te zoeken. Je weet wel, dat je het gevoel hebt dat je echt niet meer kan en dán nog even doorgaat. Dat gaat heel goed met fietsen, dus voor mij is het ideaal. Maar verder is het een rot­sport. Ik ben niet into materiaal, die pakjes zien er niet uit, het is gevaarlijk voor anderen en jezelf – dat laatste heb ik aan den lijve ondervonden – en inderdaad, iedereen doet het tegenwoordig. Hartstikke jammer.

Jij bent niet van de drugs, je personage wel. Vertaal je het gevoel als je fietst dan naar iets dat op snuiven lijkt om te snappen hoe verslaving voelt? ?Nee joh, want ik ben helemaal niet verslaafd aan fietsen, dat doe ik alleen in de zomer. Ik ga elk jaar met een groepje een week naar de Alpen en dan trainen we even als een gek, meer is het niet. Maar ik begrijp David wel op een ander niveau, want ik weet precies hoe het is om keer op keer dezelfde fout te maken. Niet met zoiets heftigs als drugs, maar met iets heel marginaals: ik kom altijd te laat. Altijd! Echt, hoe kríjg ik het voor elkaar!

Ho ho, zo marginaal is dat niet. Volgens Oprah is te laat komen een totaal gebrek aan respect voor de ander.  Helemaal mee eens, ik vind het ook echt heel kwalijk. En dom.

Wat gebeurt er dan, raak je de tijd kwijt? ?Oké, ik ga het uitleggen. Stel ik moet om 8:50 uur de deur uit om ergens om 9:00 uur te kunnen zijn. En stel dat ik op tijd ben opgestaan – dat vind ik ook al zo moeilijk – en alles loopt op rolletjes: het koffiezetten gaat snel, ik heb mijn yoghurt op, mijn kleren zijn aan. Kortom, ik ben om 8:40 uur klaar. En dat is het moment waarop ik denk: mooi, dan kan ik nog even tien minuten de krant lezen. Hé verdomd, wat een grappig artikel. Wel een beetje aan de lange kant, maar als ik het stuk nou diagonaal scan en extra snel lees, dan moet ik het redden. Maar dan mis ik altijd net de kern. En moet ik een stukje terug, en vervolgens lees ik het hele artikel achterwaarts en dan nog maar eens van voren af aan, maar nu goed. Al-tijd. En áls ik door een wonder het binnen de tien minuten red, dan sta ik met mijn jas aan en is er iets anders. Ik ben vergeten mijn tanden te poetsen – en ik kan toch niet ergens ongepoetst aankomen? En zo zijn er standaard nog drie dingen. Anna wordt er gek van.

Dat komt nooit meer goed.? Ik ben bang van niet nee. Want ik ontspan op het moment dat ik op schema lig en daardoor vergeet ik dus dingen. Maar ik ben zelden langer dan 5 tot 10 minuten te laat, hoor. Oké, behalve als het een kettingreactie is, bijvoorbeeld omdat ik 1 minuut te laat op het station ben en daardoor nog een halfuur op de volgende trein moet wachten. En weet je wat het allerergste is? Ik steek altijd de hand in eigen boezem, zodat de ander meteen zonder wapens staat. Of vind je dat ook saai?

[/blendlebutton]