A Madea Homecoming: ordinair en flauw

Duizendpoot Tyler Perry – hij schrijft, regisseert en acteert - zei in 2019 tijdens een interview voor A Madea Family Funeral dat hij nooit meer in de huid zou kruipen van matriarch Madea. Kennelijk is hij toch van gedachten veranderd, of bood Netflix hem een flinke som geld, want de onuitstaanbare grootmoeder is terug. Ditmaal omdat er in haar familie iets gevierd moet worden: achterkleinzoon Tim (Brandon Black) is afgestudeerd. Maar Tim heeft ook een geheimpje: hij heeft een relatie met zijn kamergenoot Davi (Isha Blaaker). Wat zullen zijn familieleden hiervan vinden? De druk wordt opgevoerd als Davi’s Ierse moeder en grootmoeder ineens ten tonele verschijnen.

Ze willen hun zoon en kleinzoon – Davi heeft een zwarte vader en een witte moeder – verrassen en lopen Madea’s deur plat. Waarop iemand uitschreeuwt: ‘Zijn jullie van de volkstelling?’ Waarmee Perry feitelijk zegt: witte mensen komen hier normaliter niet binnen uit eigen beweging. Davi’s grootmoeder wordt trouwens gespeeld door de Ierse acteur Brendan O’Caroll, die zich al snel ontpopt als een gewiekste concurrent van Madea. We vergeten bijna – nee hoor, dat vergeet je niet – dat het twee mannen van middelbare leeftijd zijn die van verkleden houden.

En verkleden biedt Perry ook de kans om flauwe grappen te maken. Zo laat hij oom Joe zeuren over de kleding van de jongelingen en de onzin van ‘woke’. Oom Joe zegt ook vieze dingen tegen jonge vrouwen zoals: 'Ik wou dat ik een spiegel was dan kon ik mezelf in jou zien.' Perry komt er niettemin makkelijk mee weg. Net als wanneer de Ierse oma het over ‘knickers’ (onderbroek) heeft en Joe denkt dat ze iets anders bedoelt. Misschien wel omdat de premisse van de Madea-films is: dit is humor die sommige mensen zonder twijfel zien als ordinair, flauw.

Perry’s films zijn in die zin, en dat zal nooit veranderen, voor de fijnproever. En films, tja, dat zijn het eigenlijk ook niet. Het merendeel van de scènes bestaat uit losse grappen. Een coherent geheel vormen de scènes amper. En dat Madea ‘eruitziet als twee bedienden’, aldus Joe, is ook maar weinig grappig. Intrigerend is A Madea Homecoming in dat opzicht des te meer. Misschien wel omdat je als kritische kijker het idee krijgt dat je iets over het hoofd ziet. Of is het toch niet meer dan een verkleedpartij met schmierende types?