7500: cockpitthriller zindert vooral in begin

Op een luchthaven in Berlijn registreren veiligheidscamera’s vrijwel alles. De winkels, de rijen bij de douane. In de ouverture van 7500 begeleidt stilte een montage van surveillancebeelden, met hier en daar een verdacht persoon. Dan wordt geschakeld naar de cockpit van een Airbus die op het punt staat naar Parijs te vliegen. De piloot en de co-piloot (Joseph Gordon-Levitt speelt de Amerikaanse vliegenier Tobias) overleggen nog even terwijl de passagiers boarden. Dan krijgen de heren de melding dat er nog twee passagiers missen, alvorens het luchtruim kan worden betreden.

Eerder heeft Tobias’ vriendin – een stewardess – zich al gemeld in de cockpit. Waarop Tobias tegen zijn collega meldt dat ze normaal werk en privé gescheiden houden. Waardoor je als kijker al meteen denkt: met haar gaat iets gebeuren. Want 7500 is het radioteken voor een gijzeling en na het opstijgen wordt het vliegtuig gegijzeld door islamitische extremisten die van glas messen hebben gemaakt. Gelukkig zit de cockpitdeur na een handige manoeuvre van Tobias – die zich al snel ontpopt tot de onbetwiste held van het verhaal – potdicht.

Maar aangezien 7500 gaat over surveillance, kan Tobias – terwijl de gezagvoerder buiten bewustzijn raakt – via een cameraverbinding zien wat de gijzelnemers achter de deur doen: ze dreigen de keel van een onschuldige man door te snijden als hij de deur niet opendoet. Maar dat mag niet; protocol schrijft voor dat hij een noodlanding maakt, en zo snel mogelijk.

Zodoende zitten 85 passagiers in het vliegtuig gevangen met hun gijzelnemers. Het resultaat is een kammerspiel dat je ook best een cockpitspiel mag noemen. In de eerste helft van de film schiet de tijd voorbij. Het speelfilmdebuut van regisseur Patrick Vollrath zindert. In het tweede deel valt het tempo echter stil en zijn de rollen enigszins omgedraaid. Je zou kunnen stellen dat de film grandioos inkakt, en dat het scenario, ook geschreven door Vollrath, vanaf dat moment begint te haperen. Niettemin is 7500 een debuut waar je trots op mag zijn, evenals het feit dat je als Duitse filmmaker een goede Amerikaanse acteur hebt weten te strikken, hoewel Gordon-Levitt wel een beetje op de automatische piloot speelt.