24: Legacy S1: exclusief voor de 24-fans

 

Het grootste probleem van de oude 24-seizoenen hadden de makers met de afsluitende negende serie al verholpen. Een reeks van 12 in plaats van 24 afleveringen betekende meer tempo en minder gekunstelde plotwendingen zoals de iconische poema die Kim Bauer belaagde (in seizoen 2) of het oersaaie vliegtochtje van Bauer met drugsdealer Salazar (seizoen 3).
Verder lijkt alles in Legacy grotendeels bij hetzelfde te zijn gebleven. De inzet is hoog (een mogelijke aanslag in de VS), de bad guys houden van martelen, de ‘events occur in real time’, het splitscreen wordt veelvuldig gebruikt en de (nu blauwe in plaats van gele) klokcijfers tikken onverstoorbaar door.

De grootste aanpassing is het nieuwe hoofdpersonage: over het lot van Jack Bauer (Kiefer Sutherland) in China komen we (vooralsnog) niets te weten. De focus ligt nu op Eric Carter (Corey Hawkins), een oud-marine die het doelwit wordt van de Arabische terrorist die zijn team ooit uitschakelde. Zijn enige bondgenoot lijkt zijn voormalige CTU-baas Rebecca Ingram (Miranda Otto) te zijn, die zich nu vooral profileert als gemaal van de succesvolle presidentskandidaat John Donovan (Jimmy Smits). Traditiegetrouw lijkt de rest van het supergeheime bureau weer zo lek als een mandje, want de hoofdverdachte van het doorspelen van de informatie over de marines is (vooralsnog) de nieuwe CTU-baas.

24: Legacy is ontwikkeld en geregisseerd door oudgedienden als Stephen Hopkins en Jon Cassar die precies weten hoe ze het simpele verhaaltje aantrekkelijk en in hoog tempo moeten serveren. De actiescènes zijn inventief genoeg, de nieuwe personages zijn interessant zat en Jack Bauer wordt minder gemist dan iedereen had gevreesd. Is Legacy vernieuwend? Nee, wie 24 de rug had toegekeerd, heeft bij de reboot weinig te zoeken. Maar fans die hun jarenlange verslaving trouw zijn gebleven, kunnen (net als ondergetekende) weer twaalf weken lang juichend van plezier voor de televisie kruipen zonder te worden teleurgesteld.