‘Voordat ik het weet zit ik in een psychose’ | Dagboek van een weekender

Zaterdag, 11.00u 

Het is zaterdagochtend. Ik ben afgelopen nacht naar een feest geweest en ben nu op een after beland. Ik heb net mijn werk gebeld om me af te melden. Iets verkeerds gegeten, de hele avond boven de pot gehangen. Je kent het. 

Zaterdag, 22.00u 

Ik heb nog niet geslapen maar voordat ik het weet gaat de zon onder en breekt de avond aan. Er staat alweer een ander feest op de planning. Eenmaal aangekomen worden de drugs van alle kanten onder mijn neus geschoven. Op een gegeven moment ben ik de tel kwijt. Ik denk dat ik al meer dan tien verschillende soorten drugs in mijn lichaam heb. Ik hoor mijn naam, maar niemand roept me. Verbeeld ik me dit? Dan zie ik schimmen op de muur. Ik besef me dat dit door het gebrek aan eten en slaap moet komen. Ik heb een upper nodig, dus neem ik een beetje speed. Het tegenovergestelde gebeurt. Ik word juist rustig en voel me leeg. De leegte slaat over in paranoïde. Ik moet snel iets hebben om me beter te voelen. Een vriendin van me biedt me methylone aan. Methylone is een soort MDMA dat je snuift. Ik neem per ongeluk veel te veel. Vanaf het moment dat het gebeurt heb ik meteen spijt. Shit! Het spul werkt in en ik raak in paniek. Met iedere minuut voel ik me slechter en slechter. Ik voel me zo energieloos en leeg van binnen. Alles begint te draaien. In paniek loop ik naar mijn vriendin om haar te vertellen dat ik slecht ga. Op een gegeven moment staan al mijn vrienden om me heen zich ermee te bemoeien. “Misschien moet je dit even nemen?”. Ze denken allemaal een oplossing te hebben. Mijn beste vriend adviseert me een kwartje Valium te nemen. Dit zou me rustig maken. 

Voordat ik het weet zit ik in een psychose. Alles wordt donker en grijs voor mijn ogen. Ik zie dingen die er niet zijn. Ik zie zwermen met enge duistere vogels. Ik wil me verschuilen en begin te schreeuwen. Mijn vrienden proberen me te helpen, maar ik wil ze alleen maar slaan en van me af duwen. Het laatste wat ik weet is dat ik met mijn handen over mijn knieën heen en weer zat te wiegen. De psychose duurt zo’n anderhalf uur. Op een gegeven moment word ik wakker en hoor ik mensen zeggen “ze is er weer”. Dan kijk ik naar een vriendin haar arm, ze heeft mijn tandafdrukken erin staan. Ik schaam me kapot, hoe kan ik haar nou gebeten hebben? 

Zondag, 08.00u

Na het feestje worden we uitgenodigd door een gast die eigenlijk niemand van ons kent. Volgens hem past er makkelijk 50 man in zijn huis. Ik heb er meteen zin in. Maar mijn vrienden vinden dit geen goed idee na mijn psychose. Ik ga toch. De after vindt plaats in een leegstaand schoolgebouw. Hij heeft twee enorme lokalen met zes toiletten en douches voor hem alleen. In het lokaal staat een draaitafel. Dit is een plek waar we helemaal los kunnen gaan. En dat is precies wat er gebeurt. Om 10.00 loop ik naar het toilet en bel ik mijn leidinggevende om te vertellen dat ik nog steeds ziek ben. Ik zet een schorre stem op en hoest een paar keer luid door te telefoon om de muziek op de achtergrond te overstemmen. En ja hoor, mijn baas wenst me veel beterschap. Tijd om weer terug te gaan naar het feestje. Wauw wat een sfeer. 30-40 mensen bij elkaar op een after met allemaal dezelfde liefde voor muziek en drugs. We zijn een match made in heaven. Ik heb met bijna iedereen een gesprek, het voelt alsof we al jaren vrienden zijn. Op een gegeven moment is het duidelijk dat de GHB begint te werken, we worden geil. Verschillende mensen kleden zich uit en anderen komen poedelnaakt het lokaal binnen gelopen. De seks hangt in de lucht. Maar dan slaat uit het niks de sfeer om. Een gast probeert op tweehoog uit een raam te springen. Ik ken hem niet en weet ook niet wat hij heeft gebruikt, maar zo te zien zit hij in een intense space. Ik twijfel geen moment en ga aan zijn benen hangen in de hoop dat hij niet kan springen. Thank god komen een paar gasten me helpen. De jongen lijkt oké en gaat weer rustig bij de rest zitten.   

Zondag, 10.00u

Twee buizen GHB later voel ik me super wazig en slaperig. Ik probeer mijn ogen open te houden, maar ik voel me wegzakken in de bank. Een uur later word ik wakker. Ik ben out gegaan door de GHB. Mijn lichaam schreeuwt tegen me dat ik moet stoppen. Het is een soort kortsluiting. Ik ben niet de enige die out gaat. De meerderheid van de mensen gaat out die ochtend. Niemand kijkt dan ook raar op als het gebeurt. Mijn vrienden proberen me de tweede keer dat ik out ga wakker te maken, maar dat wil ik niet.  Na ongeveer een uur word ik weer wakker. Ik klets, chill en dans tot 04.00 uur.

Dinsdag, 04.00u 

Mijn lichaam is op. Ik kan niet meer. Ik heb me nog nooit zo leeg en emotieloos gevoeld. Ik voel niks meer. Mijn feestje is afgelopen, het is tijd om naar huis te gaan. Ik weet alleen niet hoe. Ik heb geen energie meer om na te denken, laat staan naar de bus te lopen. De gast die de after organiseert biedt aan om een tosti voor me te maken, maar ik heb geen eetlust. Ik zou dood moeten gaan van de honger, maar mijn lichaam kan het niet aan. Na 35 minuten in de bus te hebben gezeten ben ik eindelijk thuis. Mijn huisgenootje is ook nog wakker en we chillen samen nog op de bank met thee. Om 12.00 ga ik naar mijn bed, maar ik voel me klaarwakker. Ik besluit om Disney films te gaan kijken in de hoop dat ik geen nare gedachtes krijg. Het lukt niet me te ontspannen. Allerlei angsten spoken door mijn hoofd. Ik vraag me af hoe mijn lichaam er eigenlijk aan toe moet zijn. Misschien ben ik wel onvruchtbaar door al dat drugsgebruik. En hoeveel hersensschade zou ik hebben opgelopen? En wat als er nou iemand dood was gegaan? Wat als die jongen nou echt uit het raam was gesprongen? Hij had wel dood kunnen zijn. En wat als ik niet meer wakker werd na het out gaan? Ik had zelf dood kunnen zijn. Ik moet hiermee stoppen. Maar hoe dan? Al mijn vrienden zitten erin.  

Dinsdag, 16.00u

Na uren plafonddienst val ik om 16.00 eindelijk in slaap. De dagen daarna voel ik me doodziek. Ik zie er vreselijk uit en heb 40 graden koorts. Niet gek eigenlijk na al die dagen doorhalen. Ik krijg geen hap door mijn keel. Ik zie eruit als een zombie en zo voel ik me ook. Zwak, moe, chagrijnig en levenloos. Ik maak met iedereen om me heen ruzie en heb mijn werk weer afgebeld. Daar waar ik eerst zelfverzekerd was over mijn acteerkunsten, heb ik nu het idee dat ze me doorhebben. Wat als ze me gaan ontslaan? Ik besef dat dit zo niet meer langer kan. Dit soort weekenders zijn veel te gevaarlijk. We moeten stoppen met GHB. Er is gelukkig niemand doodgegaan, maar het was een paar keer kantje boord. We hebben gewoon geluk gehad.