Vier transpersonen vertellen over hun coming out

Nikkie van het YouTube-kanaal NikkieTutorials staat in bijna elke trendinglijst deze week. Dit komt omdat ze een coming out video heeft geüpload. Hierin vertelt ze dat ze transgender is. In de video vertelt ze over haar transitie en dat dit niets verandert aan wie zij is als persoon. Toch was de timing van deze video niet bepaald door Nikkie zelf. Nikkie geeft aan dat ze gechanteerd is met haar ‘geheim’ en wil door deze video het heft weer in eigen handen nemen.  Maar wat is überhaupt een goed moment? Hoe doe je het? En ben je verplicht het mensen te vertellen? We spraken met een paar transpersonen over hoe zij hun ‘coming out’ hebben ervaren.

Wanneer ben jij uit de kast gekomen? 
Nathan: Ik was 19 toen ik uit de kast kwam als transman. Chris: Ik ben anderhalf jaar geleden uit de kast gekomen als trans, toen was ik 22. Maar ik identificeer me als non-binair. Ravi: Ik ben twee keer uit de kast gekomen. Eerst als lesbisch op de middelbare school en later als transgender. Ik identificeerde mezelf eerst als transman maar daar ben ik nu wel op teruggekomen. Ik voel me geen man of vrouw. Jody: Ik was 15 toen ik mij realiseerde dat ik trans ben en 22 toen ik in de wachtrij van t VU zat.

Hoe heb je je hierop voorbereid?
Chris: Ik heb het er met mijn psycholoog over gehad wat ik fijn zou vinden. Zo ben ik brieven gaan schrijven naar mensen. Nathan: Door te wachten met dat ik klaar was met de middelbare school. Ik zat in het laatste jaar en ik vond het teveel moeite en gedoe voor hoe lang ik nog op die school zou zitten. 

Hoe wist je dat het het juiste moment was?
Ravi: Ik weet niet of het het beste moment was. Maar het ging slecht met mijn mentale gezondheid dus ik moest er wel voor uit komen. Maar ik had wel vertrouwen in mijn omgeving. Nathan: Ik had ook het gevoel dat het echt moest. Ik wilde echt niet meer gezien worden of moeten doen als een vrouw. Eenmaal aangemeld bij het VU loop je tegen de wachtlijsten en een diagnostisch traject. Ik kon echt niet wachten dus toen heb ik uiteindelijk zelfs op marktplaats testosteron gekocht. Jody: Voor mij was er niet één moment. Mijn kledingkast hing al vol met vrouwelijke looks en ik droeg make-up. Het was duidelijk dat het eraan zat te komen.

Hoe voelde het?
Jody: Het was echt een bevrijding. Chris: Dat voelde ik ook, het was echt een opluchting. Ravi: Het voelde heel goed. Vroeger was ik verlegen en gesloten maar nu is dat helemaal veranderd. Nathan: Voor mij kwam het gevoel van blijdschap en kracht pas later, gedurende mijn transitie. In het begin vond ik het echt niet leuk, je gaat zoveel nieuwe dingen aan. 

En je omgeving, hoe reageerde die hierop?
Chris: In mijn familie hadden sommigen het al wel verwacht. Maar ze vonden het heel goed van mij dat ik de knoop heb doorgehakt en ik word hier heel erg in gesteund. Jody: Ik heb het ook eerst aan mijn gezin verteld. De eerste was mijn moeder. Maar ze reageerde amper, stapte in de auto en reed weg. Ik was bang dat ze boos was geworden maar in plaats daarvan kwam ze na een kwartier terug met roze tompoezen. Toen hebben we het samen gevierd. Ravi: Ik ben juist bij mijn vrienden begonnen in plaats van mijn ouders. Mijn ouders zijn gelovig opgevoed, vooral mijn vader. Hij zwijgt het ook tot de dag van vandaag dood. Maar ook mijn moeder vond het verschrikkelijk. Ze heeft ook een brief naar het VU gestuurd omdat ze dacht dat ze mij daar beïnvloeden in mijn transitie en dat ik gewoon een persoonlijkheidsstoornis had. Gelukkig is ze daar nu wel op teruggekomen en heeft ze haar excuses aangeboden. 

Als je gaat daten, vertel je het dan of wacht je liever?
Jody: Ik vind het respectvol naar de ander toe als je het wel vertelt. Ik noem het ook wel seksueel frauderen als je het niet doet. Ik zou het zelf ook graag willen weten als ik een transpersoon zou daten. Maar kies wel een goed moment uit. Ravi: Ik vertel het ook van tevoren. Ik voel me gemakkelijker bij mensen als ze het weten. Dat ze weten wie ik echt ben. Chris: Daar ben ik het mee eens. Ik zeg het ook liever in het begin al.

Wat wil je iemand meegeven die in de kast zit en er graag uit wilt?
Ravi: Het zo snel mogelijk vertellen is niet altijd beter. Zorg met de juiste mensen om je heen voor een veilige omgeving. Wacht dan ook liever zodat je wel de positieve reacties krijgt. Chris: Het is inderdaad heel belangrijk om die veilige omgeving te creëren. Vrienden, iemand op school of familie. Mensen die je vertrouwt. Nathan: Dat het moment dat je voor jezelf kiest, het moment is dat het beter wordt. Je kan echt blij zijn met jezelf en hoe je eruit ziet. Je hoeft je niet te verbergen. Jody: En meld je al aan bij het VU. De wachttijden zijn twee à drie jaar en die tijd kan je dan ook gebruiken om er meer over na te denken en alvast te starten. Je kan het altijd nog afzeggen. En blijf vooral doorgaan. Het is zwaar, dat vond ik ook. Maar het doorzetten is het echt waard!