Gelayla (40) werkt in de ouderenzorg: ‘Ik behandel iedere bewoner als mijn eigen moeder’

Gelayla Nicolaas (40) werkt met veel liefde in de ouderenzorg, waar ze dementerende ouderen verzorgt. Wat betekent dit werk voor haar?

Gelayla Nicolaas: ‘Ik werk met dementerende ouderen. Ik werk dag- en avonddiensten, nachtdiensten doe ik niet. Als ik een dagdienst heb, starten we de dag op: ik verdeel de taken. We beginnen met de verzorging van de bewoners. Daarbij horen ook verpleegtechnische handelingen, zoals katheteriseren, stoma- en wondzorg, het toedienen van zuurstof en de medicatie-ronde. Verder begeleid ik het team en zorg ik dat alles op rolletjes loopt.’

‘Onze afdeling kan aan maximaal 23 bewoners plaats bieden. In de zorg staan we met z’n drieën, waarbij alleen ik de medicatie en verpleegtechnische handelingen mag uitvoeren. Dat maakt het soms heel pittig.

Ik stel echt mijn grenzen. Na twee of drie dagen werken zit ik aan mijn max. Het werk is mentaal én fysiek zwaar. Elke dag is weer een uitdaging; je bent continu bezig en moet voortdurend schakelen. Je moet steeds ‘aan’ staan. Het is pittig werk, maar tegelijkertijd geeft het ook veel energie. De dankbaarheid die je krijgt van de mensen maakt veel goed.’

‘Mijn oma, in Curaçao, werd op een gegeven moment ziek. Ik wilde graag iets voor haar doen, maar ik had de kennis en vaardigheden nog niet. Nu ik die wél heb, voel ik dat ik echt iets kan betekenen voor mensen. Tijdens mijn opleiding heb ik ook voor een oudtante van een goede kennis gezorgd. Zij had 24-uurszorg aan huis, en samen met de familie hebben we haar verzorgd. Dat gaf mij enorm veel voldoening. Ik besefte: dit is echt mooi werk. Iets betekenen voor anderen geeft je een bijzonder gevoel.’

‘Ja, je moet werken met je hart. Als je ziet hoeveel werk we moeten verzetten en hoeveel we op ons bordje krijgen, dan weet je: dit doe je niet voor het geld. Als je het alleen als werk ziet, dan hou je het niet vol. Je werkt met kwetsbare mensen. Iedere dag is anders. Als je geen hart voor de zorg hebt, red je het niet. Ik behandel iedere bewoner zoals ik ook mijn eigen oma of moeder zou behandelen.’

‘Je moet empathie, geduld en gevoel hebben. Je moet stressbestendig zijn en teamwerk is ontzettend belangrijk. Je moet met liefde kunnen werken, secuur zijn, en oog hebben voor de mens achter de zorgvraag.’

‘Het mooiste vind ik dat ik elke dag wel iets leer. Dat maakt mijn werk waardevol. Daarnaast krijg je zoveel liefde en warmte van de mensen terug. Soms heb je daar eigenlijk geen tijd voor, en dat frustreert me. Want ik wil juist tijd maken voor mensen. Ik vind dat belangrijk, want deze mensen zijn nog steeds mensen. Ze verdienen die aandacht en warmte.’

‘Ik had een heel bijzondere band met een bewoonster. Ik heb haar tot het einde verzorgd. Ik mocht haar samen met haar kinderen klaarmaken en ze noemden mij zelfs bij naam tijdens de uitvaart. Die vrouw blijft me altijd bij. Dat is waar je het uiteindelijk allemaal voor doet: mensen tot hun laatste moment een mooie, liefdevolle begeleiding geven.’

‘In het begin vond ik het lastig, maar ik heb geleerd om het los te laten; overlijden hoort bij dit werk. Natuurlijk is het soms even slikken, maar ik heb er vaak ook vrede mee. Deze mensen hebben hun leven geleefd en zijn vaak ook echt op. Dan voelt het als een vorm van rust voor hen.’

‘De wisselende diensten zijn, als je een gezin en een partner hebt, lastig te combineren.’

‘Van de bewoners, en hun familie, krijg ik veel waardering. Dat geeft me energie. Maar als je kijkt naar de maatschappij of naar financiële waardering, dan vind ik dat het echt beter kan: we doen ontzettend zwaar werk, fysiek én mentaal, en krijgen daarvoor eigenlijk veel te weinig betaald. Ik kan mezelf niet in tienen splitsen. Daardoor lever ik pauzes in en ren ik de hele dag door. Het voelt soms alsof je alleen maar aan het springen en vliegen bent.’

‘Er zijn gewoon te weinig mensen. Als er iemand ziek is, dan staat alles op z'n kop, want alles is te precies gepland. We zijn kwetsbaar omdat er weinig buffer is. De hoge werkdruk maakt de zorg niet aantrekkelijk voor nieuwe mensen. Je ziet steeds vaker dat mensen zzp’er worden of via een uitzendbureau gaan werken, omdat dat financieel aantrekkelijker is en ze dan meer vrijheid hebben. Dat frustreert soms. Niet alleen voor ons als team, maar ook voor de bewoners, want die missen vaste gezichten en structuur. Dat zorgt weer voor onrust op de afdeling.’

‘Als je niet oppast wel. Ik zou bijvoorbeeld nooit zeggen: “Ik kom vandaag niet, want ik krijg te weinig betaald.” Zelfs als ik ziek ben, voel ik me schuldig omdat ik weet dat ik mijn team en de bewoners laat zitten. Daardoor ga je soms over je grenzen heen.’