Julien Kooij: 'Iedereen zou de wereld eens door Sienna's ogen moeten zien'

Columnist Julien Kooij ontmoet, voor zijn werk bij 3FM, Sienna. Ze heeft een spierziekte en zit daarom in een rolstoel. Al snel weet Julien: van haar kunnen veel mensen iets leren.

Met goede moed en een klein beetje zenuwen stap ik de school binnen. Ik zie extra brede gangen, een paar fysiotherapeuten druk in de weer die roepen 'moet Jasper nog verzorgd worden?' en een vrolijke schoolleider die me verwelkomt. 'Wat leuk dat je een gastles komt geven over spierziektes vandaag hier op school.' Ze biedt me een kopje koffie aan en ze neemt me mee naar de klas van kids tussen de negen en elf jaar oud. 'In de klas zitten drie kinderen die zelf een spierziekte hebben', zegt ze.

Voordat de les begint wil ik alvast wat kinderen ontmoeten. Om het iets minder spannend voor ze te maken en om alvast te spreken met kids die veel beter weten hoe het is om een spierziekte te hebben. Voor de klas zit Sienna (10) al te wachten. Sienna heeft een glimlach waar zelfs de grootste pessimist nog vrolijk van wordt. 'Ik kom straks wat vertellen over 3FM Serious Request en het goede doel van dit jaar. Maar jij weet daar veel meer over, hè', zeg ik.

Sienna zit in een rolstoel, maar al snel gaat het gesprek over wat ze allemaal wél kan. Ze is gek op zingen, is fan van Flemming en Roxy Dekker en haar lievelingsmoment van de week is haar dansles. 'Later wil ik ook danseres of zangeres worden', zegt ze. Ik vraag haar naar tips over hoe ik het beste de gastles kan geven in haar klas. 'Kijk, het is wel een serieus onderwerp, dus dat moet je wel serieus nemen ook.' Ze zegt dat ze nogal een drukke klas hebben en wenst me daar succes mee. Ik moet lachen om hoe wijs ze overkomt. 

'Moet ik dan de hele tijd streng en serieus blijven of mag ik ook een grapje maken?', vraag ik. Ze zegt dat die juist heel welkom zijn. 'Maar ik ken niet zoveel moppen', zeg ik. Sienna kent er nog wel een paar. 'Wil je een kindvriendelijke of eentje voor volwassenen?', antwoordt ze, waarna ze begint aan een mop over een vrouw die uit de douche komt en oog in oog komt te staan met de postbode. De schoolleiding en andere juffen op de gang slaan hun hand voor hun mond en ik schater het uit.

En ik zie opeens geen meisje met een spierziekte, maar een meisje met een droom, met een gevoel voor humor. Maar dat beeld hou ik niet lang vast. De laatste keer dat Sienna ooit gegeten heeft was als baby. Ze krijgt haar eten nu via een sonde. 'Ik kan alleen maar aan eten likken om het een beetje te proeven', zegt ze terwijl mijn hart breekt. Wat zou zij graag de wereld door mijn ogen zien, denk ik. 

Maar klopt het wel wat ik zeg? Zou Sienna de wereld wel door onze ogen moeten zien? Of is het andersom? Hoe ouder we worden, hoe beter we worden in vergeten wat 'gewoon' eigenlijk waard is. We raken gewend aan lopen, lachen, ademen. Aan vrijheid, zorg, onderwijs. Ondertussen rennen we harder voor meer vierkante meters, meer volgers, een beter insta-lijf. We klagen over volle treinen en drukte in de stad, terwijl we vergeten hoe bijzonder het is dat we überhaupt zó kunnen reizen, werken, leven. Ook bij de afgelopen verkiezingen leek het wel alsof meer dan de helft van onze bevolking Nederland een kutland vindt. We zijn een land dat zichzelf graag vertelt hoe zwaar we het hebben, terwijl we in werkelijkheid vaak vooral verwend zijn door alles wat wél lukt.

Misschien moeten we relativeren weer hip maken. Relativeer jezelf de hele dag maar gewoon dood. Niet als figuurlijke dooddoener voor je eigen problemen, maar als daad van verzet tegen ontevredenheid. Dankbaarheid als tegengeluid in een tijd waarin altijd iets mist. We zouden elkaar wat vaker mogen herinneren aan hoe goed we het hebben. Niet om anderen de mond te snoeren, maar om zelf even stil te vallen. Om te zien wat je hebt.

We moeten allemaal een beetje meer Sienna worden. Lachen, zelfs als het niet meezit. Dromen, zelfs als het onrealistisch lijkt. Wij zouden allemaal de wereld één dagje door de ogen van Sienna moeten zien. We zouden allemaal eens een gastles moeten geven aan kids die zich elke dag, ondanks hun beperkingen, niet uit het veld laten slaan.