Filemon Wesselink: 'Ik zou dit never nooit meer doen’

Filemon Wesselink blikt samen met Katja Schuurman terug op zijn tijd bij BNNVARA. Filemon werd voor Try Before You Die afgeschoten als levende kanonskogel en hij ging nar Mongolië om met een arend op wolven te jagen. Hoe kijkt hij hierop terug?

In de eerste aflevering van 100 jaar BNNVARA blikken Katja Schuurman en Filemon Wesselink terug op hun roekeloze beginjaren bij BNN – een tijd waarin televisie maken nog synoniem stond aan avontuur. 'We waren onverschrokken in alles', vertelt Katja. 'Overal naartoe en overal op af.'

'Ja', antwoordt Filemon. 'Ik ben niet iemand die heel nostalgisch is. Maar: ja.' Er was nooit iets te gek was. 'Ik heb met veel juridische afdelingen gewerkt, en eigenlijk overal kan bijna nooit iets. Altijd risicomijdend, behalve bij BNN. Daar hadden we een gastje en die zei altijd: "Gaan we gewoon doen, kan wel. Dit rechtszaakje ga ik wel aan, daar heb ik wel zin in." Alles kon.' Maar het was ook een tijd waarin ‘nee zeggen’ eigenlijk geen optie was. Filemon: 'Ik heb zo vaak iets moeten overwinnen dat ik daar op een gegeven moment gewoon de energie niet meer voor had. Zo werd ik op een gegeven moment gebeld of ik wilde skischansspringen. Toen heb ik gezegd: dit gaat mij veel te ver.'

Filemon herinnert zich zijn Try Before You Die-moment in Mongolië, waar hij te paard op wolvenjacht ging met een arend. 'Volgens de redactie wilde ik dat heel graag, maar het was natuurlijk wel echt een fantastische reis.' Wat begon als een spectaculaire televisiestunt, eindigde in tranen bij de vrouwelijke regisseur – wanneer de jacht nét iets te echt werd. 'Ik heb dagenlang op zo'n paard met zo'n arend rondgereden. Dat is heel zwaar, want als je je arm een beetje scheef houdt dan gaat die arend in je hand knijpen om er niet af te vallen. Waardoor ik een helemaal blauwe hand kreeg.' Na dagen rondrijden is er nog geen wolf gevangen. 'De dag dat we weggingen hadden we nog geen wolf. Toen zeiden ze: "Dat regelen we wel." Op de laatste dag kwam de chief van de stam met een jong wolfje in een kooitje aanzetten – een heel schattig diertje. Ze lieten het wolfje los, vervolgens een arend en die pakte dat wolfje.' De jacht werd in scene gezet. 'Daar heb ik me altijd heel kut over gevoeld, maar we moesten met een verhaal terugkomen.' Ook de vrouwelijke regisseur die mee was, was niet blij. 'Op een gegeven moment kwam ze terug met dat wolfje, helemaal onder het bloed, gewond en half dood – waarop de regisseur begint te huilen. Ik voelde me er ook heel verdrietig over, maar die stam begreep dat niet.'

Luister '100 jaar BNNVARA' als podcast op NPO Luister