Patrick Lodiers gaat in Leven voor de Dood in gesprek met de vijf hoofdpersonen over hun wens om niet meer te leven en hoopt daarmee het taboe rondom praten over zelfdoding te doorbreken.
Over Roland
Naam: Roland
Leeftijd: 49
Leeftijd: 49
Het verhaal van Roland
“Ik ben geboren op 27 juli 1971 in Rotterdam. Al snel na mijn geboorte hebben mijn ouders hun boeltje gepakt, en mij, om naar Nieuwegein te verhuizen. In ’81 zijn we naar de geboortegronden van mijn ouders verhuisd om 11 jaar later door te gaan naar Vlissingen. Waarna we zo’n 10 jaar later door gegaan zijn naar het mooie stadje Sint-Maartensdijk waar ik nu nog steeds woon.
Ik woon daar samen met (al 30 jaar) mijn vriendin, mijn zoon en 2 honden. Onze dochter is al enige tijd het huis uit en woont in Hilversum.
Met de kennis van nu kamp ik al vanaf mijn vroege jeugd met recidiverende depressies. Mijn laatste depressie (waar ik nog in zit) is in 2016 weer uit z’n donkere krochten tussen mijn oren tevoorschijn gekomen. Samen met een zware burn-out heb ik gitzwarte sneeuw geproefd en gezien. Na een paar negatieve ervaringen in de GGZ-hulpverlening was professionele hulp zoeken/inschakelen verre van vanzelfsprekend. Op de huisarts na, want daar ben ik wel naartoe gegaan voor advies en antidepressiva. Daar had ik wel positieve ervaringen mee. Maar ik wist wel tegen beter weten in dat dit deze keer niet voldoende zou zijn. Op aanraden van de huisarts ben ik in gesprek gegaan met de praktijkondersteuner GGZ (POH-GGZ). Dat is mijn redding geweest. Dankzij hem ben ik in het professionele circuit terecht gekomen en aan (schema)therapie begonnen.
Tijdens deze therapie zijn mij een heleboel dingen duidelijk geworden. Bloed, zweet en tranen, zeker. Niemand had gezegd dat het makkelijk zou zijn! Ik ben in deze periode van een één naar een vijfje gegaan (op een schaal van tien). Uiteraard met de nodige terugslagen. Maar ik ben mij er doorheen aan het slaan, met vallen en opstaan. Met ondersteuning van de medicatie, huisarts, psychologen, psychiater en natuurlijk mijn thuisfront.
Ik ben er nog niet, ik ben op de goede weg, ik kom alleen af en toe nog een file tegen.”
Ik woon daar samen met (al 30 jaar) mijn vriendin, mijn zoon en 2 honden. Onze dochter is al enige tijd het huis uit en woont in Hilversum.
Met de kennis van nu kamp ik al vanaf mijn vroege jeugd met recidiverende depressies. Mijn laatste depressie (waar ik nog in zit) is in 2016 weer uit z’n donkere krochten tussen mijn oren tevoorschijn gekomen. Samen met een zware burn-out heb ik gitzwarte sneeuw geproefd en gezien. Na een paar negatieve ervaringen in de GGZ-hulpverlening was professionele hulp zoeken/inschakelen verre van vanzelfsprekend. Op de huisarts na, want daar ben ik wel naartoe gegaan voor advies en antidepressiva. Daar had ik wel positieve ervaringen mee. Maar ik wist wel tegen beter weten in dat dit deze keer niet voldoende zou zijn. Op aanraden van de huisarts ben ik in gesprek gegaan met de praktijkondersteuner GGZ (POH-GGZ). Dat is mijn redding geweest. Dankzij hem ben ik in het professionele circuit terecht gekomen en aan (schema)therapie begonnen.
Tijdens deze therapie zijn mij een heleboel dingen duidelijk geworden. Bloed, zweet en tranen, zeker. Niemand had gezegd dat het makkelijk zou zijn! Ik ben in deze periode van een één naar een vijfje gegaan (op een schaal van tien). Uiteraard met de nodige terugslagen. Maar ik ben mij er doorheen aan het slaan, met vallen en opstaan. Met ondersteuning van de medicatie, huisarts, psychologen, psychiater en natuurlijk mijn thuisfront.
Ik ben er nog niet, ik ben op de goede weg, ik kom alleen af en toe nog een file tegen.”
Waarom doe je mee aan 'Leven voor de Dood'?
“Ik doe mee aan Leven voor de Dood omdat ik het belangrijk vind dat er meer bewustwording en begrip in de maatschappij komt voor psychische kwetsbaarheden in het algemeen en, in dit geval, depressie in het bijzonder. Begrip hoe iemand zich voelt als het helemaal donker is. Hoe de storm zijn verwoestende werk doet of kan doen in iemand z’n hoofd. Hoe moeilijk het is om nog kleine positieve dingen te zien. Dat alles te veel en te zwaar is. Maar zeker ook dat er in de meeste gevallen hulp en steun is en er een weg uit het donker kan zijn.
Mede ook door op mijn blog mijn verhaal te delen om anderen steun te bieden en duidelijk te maken dat ze niet alleen staan of hoeven te staan. Dat praten echt kan helpen. Dat niemand zich hoeft te schamen als je een depressie hebt of regelmatig aan de dood denkt omdat je het niet meer ziet zitten.”
Mede ook door op mijn blog mijn verhaal te delen om anderen steun te bieden en duidelijk te maken dat ze niet alleen staan of hoeven te staan. Dat praten echt kan helpen. Dat niemand zich hoeft te schamen als je een depressie hebt of regelmatig aan de dood denkt omdat je het niet meer ziet zitten.”