Het Brand New Tuesday-interview met Fuse

Het is weer dinsdag en dat betekent nieuwe muziek! Het creatieve muziekensemble Fuse speelt voornamelijk klassieke muziek en jazz, maar gaat graag de genregrenzen over. De zeskoppige Fuse-familie – bestaande uit een strijkkwartet, een contrabassist en een percussionist – komt het liefst op zoveel mogelijk verschillende plekken. Van Het Concertgebouw tot studentenfeestjes tot een jazzclub in Terneuzen. Elk publiek is anders, en dat geldt voor hun shows des te meer! Wij spraken Julia Philippens, één van de vier violisten van Fuse.

We gaan eerst even terug naar het begin. Jullie kennen elkaar van Het Conservatorium, hoe zijn jullie vanuit daar Fuse geworden? 
We zaten op twee verschillende afdelingen, jazz en klassiek, en we zijn bij elkaar gekomen vanuit de wens om gewoon alle muziek te spelen die we willen spelen. Dus om de genres te overstijgen. Toen zijn we clubavonden gaan organiseren in Amsterdam, met iedere maand een ander thema. Avonden waar niks te gek was. Echt álles kon. De gekste dingen kwamen voorbij. Tapdancen op Zappa, live schilderen, cabaret, speeches. Dat was zo leuk. Door die avonden zijn we opgepikt door het programma Podium Witteman, waar we de huisband zijn geworden. Tegelijkertijd speelden we door het hele land. We horen vooral vaak terug van het publiek dat ze het zo leuk vinden dat bij ons het plezier er vanaf spat. En dat is ook echt. We vinden elkaar gewoon heel leuk. We zijn een soort van familie, we gaan zelfs met elkaar op vakantie. 

Wat voor muziek inspireert jullie?
We houden met z’n zessen van zo veel soorten muziek. We zijn zulke verschillende persoonlijkheden met allemaal verschillende smaken, en die komen samen wanneer we spelen. Dat rijke aanbod is ook handig voor het publiek. Er is altijd wel iets wat iemand aanspreekt.

En dan nu een nieuw, eigen album!
Ja! Het DNA van Fuse is bepaald door de stukken die we spelen. Dat kan een jazzstuk zijn maar ook klassiek of pop. Maar nu dachten we: we zijn nu volwassen, we gaan muziek voor ons laten schrijven. Dus de afgelopen drie jaar hebben we een heel groot project gehad waar we twaalf componisten van onze leeftijd hebben gevraagd een stuk voor ons te schrijven. Ze hebben ons leren kennen en op onze persoonlijkheden een stuk geschreven. En zo hebben we nu twaalf stukken op ons nieuwe album staan van componisten die samen hebben gewerkt om het profiel van Fuse weer te geven. Maar we wilden ook graag weten: hoe klinkt het nú? Want als ik aan jou vraag ‘noem een klassieke componist’ dan noem je waarschijnlijk Mozart, Bach of Beethoven. Maar klassieke componisten bestaan ook nu. Die wilden we naar voren brengen.

Welk nummer speel je zelf het liefst?
Ik vind het persoonlijk het allerleukste om een nummer te spelen waar ruimte is voor improvisatie. Want dan kan elke avond weer anders zijn. We gebruiken ook nooit bladmuziek en spelen dus altijd uit ons hoofd. Dat zorgt ervoor dat we vrij kunnen bewegen, goed naar elkaar kunnen luisteren, en niet met ons hoofd in de papieren zitten. Ik denk dat het ons juist definieert dat we geen lievelingsnummer hebben. Eenzelfde nummer kan altijd anders vallen.

Fuse bestaat intussen al 12 jaar, wat is er veranderd in die tijd?
Wat je merkt is dat wat wij deden met het toelaten van verschillende stijlen in ons repertoire, nu ook meer gebeurt door nieuwe groepen. Het landschap is in dat opzicht erg veranderd, mensen zijn opener geworden. Als je ons ziet staan met die violen denk je waarschijnlijk: een klassieke groep mensen. Maar je mag die hokjes een beetje loslaten, je hoeft niet bij één ding te horen.

Je vertelde dat jullie de grenzen van muzikale genres overschrijden. En als je jullie muziekstijl dan toch in drie woorden zou moeten vatten, zonder het onder een genre te scharen.
Energiek, aanstekelijk en met overgave.

Welke andere Nederlandse artiesten vinden jullie vet?
Dat zijn er een hoop! Denk aan Wende Snijders, Benjamin Herman, Anouk, Jeangu Macrooy en Joey Roukens.

Jullie hebben op zo veel verschillende plekken gestaan. Van festivalweides en clubs tot onder de televisielampen. Kan je een favoriete plek noemen?
Hetzelfde wat we hebben met het willen spelen van alle soorten muziek, hebben we ook wat betreft locaties. Kijk, Het Concertgebouw is gewoon heel fijn. We komen allemaal uit Amsterdam dus daar kunnen we lekker op de fiets heen. Maar we willen niet alleen in de klassieke zalen staan. We willen ook in jazzclubs staan, huisconcerten geven, voor studenten spelen. Zo spelen we bijvoorbeeld ieder jaar op 1 januari in een jazzclub in Terneuzen, Porgy & Bess. Super random, maar zó leuk. Ze zijn steeds weer enthousiast en vragen elk jaar: komen jullie weer terug? Natuurlijk komen we terug! Eigenlijk is vooral de variatie leuk. Als je elke keer in het Concertgebouw speelt wil je daar op een gegeven moment uitbreken. Ook om verschillende soorten mensen te bereiken. Daarom vind ik het nu zo leuk om bij jullie te spelen, want jullie publiek is ook weer heel anders.

Wat is jullie ultieme muzikale droom? Een bepaalde zaal helemaal uitverkopen? Een nummer 1-hit scoren? Met een bepaalde artiest samenwerken? Droom groots!
Een stadion vullen! Dat lijkt onmogelijk, dus dat wil ik.

Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Ons album is vanaf vrijdag 22 maart overal te beluisteren! Dus dat is heel vet. Verder gaan we nog even touren. We staan komende weken onder andere in Heerenveen, Houten, Amsterdam, Alkmaar en Deventer, waar we dan ook onze cd en vinyl gaan verkopen. Daar hebben we ontzettend veel zin in!

Check hier het optreden in onze studio: