Water in de kruipruimtes zorgt voor onrust

De familie Wishaupt woont sinds april 2006 in een prachtige nieuwbouwwoning in Amsterdam Zuidoost. Alleen wordt hun woongenot verknald door “wassend water”. Van het begin af aan staat er water in de kruipruimte: het begon met 10 cm en ondertussen is dat ruim 40 cm. Vies water, het stinkt, in huis heeft de familie last van zilvervisjes en het hele jaar door is er overlast van muggen. En zij zijn niet de enigen: vele medebewoners hebben vergelijkbare problemen.

De familie heeft allerlei instanties benaderd voor de oplossing van hun probleem: het stadsdeel, het waterschap, ze hebben aangeklopt bij de aannemer en de projectontwikkelaar, maar niemand voelt zich verantwoordelijk. Zelf wegpompen is ook geen optie: dat kan zelfs een averechts effect hebben.
 

In de studio zijn aanwezig Frans van de Ven, specialist stedelijk waterbeheer van de TU Delft en Ad Koppejan, tweede kamerlid voor het CDA. Dhr. van de Ven geeft aan dat naar schatting 250.000 tot 300.000 woningen last hebben van dit probleem. Het komt voor in heel Nederland, en heeft onlangs ook gespeeld in o.a. de nieuwbouwwijk Leidschenveen bij Den Haag.

Zelf verantwoordelijk
In juridische zin is de eigenaar van een woning zelf verantwoordelijk voor de hoogte van de grondwaterstand onder zijn woning. Nu is er een wijziging van de Wet op de Waterhuishouding op komst en daarin is een regeling opgenomen over grondwateroverlast. De gemeente krijgt namelijk een zorgplicht betreffende de grondwaterstand in openbare ruimten. Burgers krijgen daarmee volgens Koppejan een aanspreekpunt en kunnen bij de gemeente aankloppen als er grondwateroverlast is in de openbare ruimte. Voor problemen op particulier terrein geldt de zorgplicht echter niet.

Koppejan betoogt echter dat bij oplossing van de problemen op openbaar terrein dit ook positieve gevolgen heeft voor particulieren.

Het stadsdeel Zuidoost heeft ook een voorschot genomen op de gemeentelijke zorgplicht en gaat nu in de wijk van de familie Wishaupt enkele maatregelen treffen waarmee wellicht de hoge grondwaterstand minder wordt. De gemeente geeft echter ook nadrukkelijk aan dat zij zich de zorg voor het grondwater hebben aangetrokken zonder daarmee de verantwoordelijkheid voor de grondwateroverlast op zich te nemen.

En dat betekent dus dat de burger, ook met de nieuwe wet, kan blijven zitten met problemen betreffende een te hoge grondwaterstand dat hij niet individueel kan oplossen. Ook geldt deze wet niet voor oude gevallen. Van de Ven geeft aan dat problemen met een te hoog grondwaterpeil voorkomen kunnen worden als gemeenten, waterschappen en projectontwikkelaars in een voorstadium hierover afspraken maken. En er zijn technisch goede oplossingen mogelijk, zoals het aanleggen van drainage.

Van de Ven adviseert in ieder geval aan mensen die dezelfde problemen hebben, om samen actie te ondernemen richting gemeenten en projectontwikkelaars. Ook adviseert hij mensen die overwegen een nieuwe woning te kopen om aandacht te schenken aan de grondwaterstand en om te informeren of er een kruipruimte onder de woning is. In veel gevallen is dat volgens hem namelijk niet nodig. Ook pleit hij voor opname van een zogenaamde waterparagraaf in de koopovereenkomst; daar wordt dan in geregeld wat je koopt en kunnen aansprakelijkheden worden neergelegd.