Gedicht Willem Wilmink - Henkie

Een heel klein hondje dat Henkie heette

liep wenend langs de Herengracht,

hij had geen baas en ook geen eten,

hij had geen lief dat aan hem dacht.

Dat hele kleine hondje dat Henkie heette,

niemand in de wereld kende hem,

maar hij was dat net aan het vergeten,

toen hij zich doodschrok van een tram.

Men zag het hondje opzij toen springen,

met een plons in de koude gracht,

daar hoorde hij hondjes met vleugeltjes zingen,

tamelijk mooi en tamelijk zacht.

En nog weer een paar dagen later,

of eigenlijk was het al nacht,

zag iemand hem drijven op het water,

l'inconnu de la Looiersgracht.

Meer Wilmink? Check de rubriekspagina.