'HIV; er is net zo goed mee te leven als met suikerziekte'

In het vrijzinnige San Fransisco van de jaren tachtig krijgt de dunne Frankie plots de kans van zijn leven: hij mag dansen in een professioneel dansgezelschap. Tijdens het oefenen voor zn nieuwe baan krijgt hij een innige band met dansveteraan Todd, met wie hij een relatie krijgt. Dat gaat niet zonder slag of stoot: homos hebben het met de opkomst van aids niet erg makkelijk. Wanneer blijkt dat Todd seropositief is, rijst voor Frankie de moeilijke vraag: moet ik me laten testen? Het vormt de basis voor de film 'Test'.
 
Advocaat Oscar Hammerstein kwam in de eighties vaak in Amerika en heeft als jonge, seropositieve homo de homofobie na de aids-uitbraak aan den lijve ondervonden. "Ik heb in de beginperiode gezien dat mensen het verzwegen. De familie zei dan dat iemand was overleden aan kanker. Ze schaamden zich ervoor. De dokter heeft letterlijk tegen mij gezegd: je wordt wel 35, maar geen 40. Toch is de behandeling van HIV-patinten in het westen nu een betrekkelijk groot succes."
 
Voor De Nieuws BV recenseerde hij de film. Hij is positief, maar "in Test zijn ze vergeten waar het uiteindelijk om ging. Er was een illegale handel in medicijnen, zo heb ik ook de eerste medicijnen gehad Er gingen mensen dood in de kracht van hun leven, maar de film had een happy ending."Hammerstein gebruikte niet het medicijn AZT. "Ik had een fantastische arts die ontdekt had dat monotherapie gevaarlijk was. Ik had de mogelijkheid om naar Amerika te gaan en kreeg een lijst mee met de medicijnen die ik moest kopen." Inmiddels zijn we zo'n 30 jaar verder en leeft hij nog steeds. "Net als bij iemand met suikerziekte is er heel goed mee te leven. Als je maar trouw je pillen neemt."