De Zeepkist: Daisy Veenstra

Daar zit je dan.

Je bed net uitgerold, alleen in je studentenhuis

Zestien vierkante meter is nu al een jaar je thuis

Ook je collegezaal, je stamkroeg en je studieplek

En dat was eerst nog best wel geinig, nu is het een gebrek

Want daar zit je dan. Met een corona biertje in je hand

Wat was begonnen als een grapje, zijn we zomaar hier beland

In chaos. Een dagstructuur die elke dag opnieuw ontbreekt

En langzaam wordt dat nu teveel, omdat het aan je vreet

Opnieuw op zoek naar motivatie om je sterk te houden 

En dat is moeilijk als je niks hebt, om nog naartoe te bouwen

College in je bed, wel of geen bh vandaag?

Maakt het uit? Voor wie dan? Is jouw terechte vraag12

Een uitstap naar de supermarkt, je kans om iemand nog te zien

Maar blijft in deze toestand liever met je kap op anoniem

Dankbaar voor het huis waarin je woont maar je mist de club

Met drugs ging je wel hard, maart geeft niet meer dezelfde up 

Huidhonger, verlangt naar iemand in je armen

Een facking knuffel, en om je ouders te omarmen

Is er dan helemaal niks om nog naar uit te kijken?

Waar blijft die stip aan de horizon, om naar toe te reiken