Fotograaf Rutger Geerling over zijn favoriete foto's

‘Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit was het laatste grote optreden van Avicii. Het is nog steeds ongelooflijk wat een schok zijn dood teweegbracht in de dance-scene en hoe hard dit later doorschoot en nog steeds relevant is. Zeker nu alles stilstaat vanwege de Corona-pandemie.

Ik denk dat -buiten zijn management om- iedereen wel opgelucht was dat hij eindelijk voor zichzelf had gekozen, door te stoppen met draaien. Het was natuurlijk al lang en breed duidelijk dat het tourleven hem geen goed had gedaan en dat het terugkeren naar alleen produceren, een verstandige stap was. Na dit laatste optreden, tijdens een stampvol Ultra Music Festival in Korea, heeft hij alleen nog zijn afscheidsshow gehouden op Ibiza en daarna leek de rust voor hem terug te keren. Totdat er nog geen twee jaar later, toch nog gebeurde waar iedereen vroeger voor vreesde.

Dit beeld is vanwege zijn dood zo veel sterker geworden: de kerk met zonnestralen uit de hemel (wat overigens een “visual” is op het enorme LED-scherm achter hem) waar Tim in zijn meest bekende, en voor vele fans direct herkenbare pose afgebeeld staat. Op dancefeesten zijn de visuals altijd supergaaf om mee te werken en het is ook echt iets waar ik op let en gebruik van probeer te maken. En heel af en toe val je dan met je neus in de boter, zoals hier.’

‘Al sinds 2008 ben ik de vaste fotograaf van Tomorrowland. Nou ja, één van de vaste fotografen: waar we het vroeger met z’n drieën deden, is er tegenwoordig een team van dertig man om alles op beeld te krijgen. Ieder jaar is Tomorrowland het meest indrukwekkende en tegelijkertijd het meest intimiderende feest om te fotograferen. De druk is enorm, de dagen zijn lang en de afstanden op het terrein doen een avondvierdaagse verbleken.

Tomorrowland heeft vanaf dag één de waarde ingezien van luchtfoto’s en al sinds ik voor hen werk is de heli (met open deur uiteraard) vaste prik. Tien jaar geleden wilde ik echter de gok wagen om avondfoto’s van het festival te maken en toen er in 2011 een nieuwe Canon-lens verscheen met extreem goede beeldstabilisatie (een must voor avondfotografie), heb ik de gok gewaagd. Het resultaat was zo mooi dat tegenwoordig de avondfoto’s belangrijker zijn geworden dan de beelden overdag.

Deze foto uit 2015 is nog steeds één van mijn favorieten: het podium stak zo mooi af tegen de mensenmassa en paste achteraf gezien, ook meteen naadloos bij mijn (toen nog te verschijnen) boek ‘This Is My Church’. De vallei rondom het hoofdpodium is nog steeds een onovertroffen locatie op de wereld en ik denk dat dit beeld heel goed laat zien waarom.’

‘In 2012 ontving ik een heel beknopt mailtje dat mijn wereld op zijn kop zou zetten. “Of ik in Miami zou zijn tijdens Ultra?”, was de strekking in twee zinnen. Het bleek erop neer te komen dat Ultra Music Festival (naast Tomorrowland en EDC Vegas) mij als vaste fotograaf wilde binnen hengelen. House (vooral elektronische dance-muziek) was toentertijd zijn opmars in de VS aan het maken, maar qua fotografie was het daar nog niet zo denderend allemaal. Het feit dat ik vaste fotograaf was van veel bekende feesten, samen met het feit dat ik voor National Geographic bezig was met een serie over de festival-scene, maakte dat ik als een soort Messias werd gezien. Allemaal heel on-Nederlands.

Wat ook on-Nederlands was is dat de organisatie van Ultra Music Festival zo trots was om mij als fotograaf te hebben gestrikt: iedereen mocht het weten en opeens stond ook overal mijn naam bij de gebruikte foto’s. Iets wat in Nederland nooit of zeer zelden gebeurt. Opeens zag de hele wereld wie deze foto’s maakte en mijn carrière ging binnen no-time internationaal. Nog steeds knijp ik mijzelf vaak genoeg in m’n arm om te realiseren dat ik weer ergens aan de andere kant van de wereld bezig ben om datgene te doen wat ik het liefste doe: foto’s maken, met zo veel mogelijk emotie.

Vandaar dat ik dit beeld heb gekozen. Ik heb eindeloos veel favoriete beelden, maar deze laat voor mij zo mooi zien waar het bij festivalfotografie om gaat: de pure emotie en het intens genieten van de muziek. Ook al breng ik veel tijd door op het podium of sta ik juist ver weg om lasershows of vuurwerk te fotograferen; het schieten van foto’s van festivalgangers blijft voor mij het mooiste wat er is.’

Neem hier een kijkje op Rutgers website voor meer vette festivalfoto’s.