De VoorHoede: Lyle Muns

‘We zien echt dat de studieschulden sinds het leenstelsel hoogtes hebben bereikt die we niet voor mogelijk hebben gehouden. Een kwart van de studenten studeert af met een schuld van meer dan €40.000. Dat kan gewoon niet langer…’

‘Met name op het vlak van welzijn heeft de coronacrisis een enorme impact op studenten. Jongeren voelen zicht steeds eenzamer of worstelen met concentratieproblemen. Ook op het vlak van brede ontwikkeling gaat de student achteruit. Je studententijd is namelijk de tijd waarin je gaat experimenteren, in een nieuwe stad gaat wonen en je netwerk begint op te bouwen. Alle dingen die je kunt doen om je te ontwikkelen, staan nu op een laag pitje.’

‘Ik denk toen ik vertelde dat ik sekswerker was. Ik kom uit een klein, conservatief dorpje in België, dus dat was spannend. Daarnaast was het sekswerk natuurlijk, anders dan m’n homoseksualiteit en Hiv, een eigen keuze. Mensen vroegen zich bij sekswerk af: waarom zou iemand die uit een middenklasse-gezin komt en zometeen naar de universiteit gaat in godsnaam zo’n keuze maken?’

‘Ik was op jonge leeftijd al politiek actief, reisde het hele land door en was naast m’n school continu bezig. Ik wilde meer reizen, meer talen leren en nieuwe plekken ontdekken en hiervoor is natuurlijk best wat geld nodig. Doordat ik altijd in de weer was, had ik een onregelmatig rooster, dus ik zocht echt iets flexibels. Ik zat toentertijd wel eens op chatboxen en kreeg soms van mannen geld aangeboden voor seks. Toen begon de gedachte om sekswerk te gaan doen in m’n hoofd te spoken en heb ik het uiteindelijk gewoon geprobeerd.’

‘Ja, maar het was echt een geheim waar ik mee zat. Daarbij vond ik het ook niet veilig dat niemand wist dat ik dit werk deed. Als ik ’s avonds naar een klant ging, zei ik tegen m’n ouders dat ik een blokje om ging. Niemand wist precies waar ik was of met wie ik was. Uiteindelijk heb ik het tegen mensen in m’n omgeving verteld, maar ik me maakte me wel zorgen over de reacties en vooral wat het sekswerk zou betekenen voor m’n toekomst. De doorslaggevende gedachte om het toch te vertellen was: wat ik ook doe, ik wil het doen als mezelf. En niet dat ik later een hoop moet liegen over wat ik heb meegemaakt en gedaan in het verleden.’

‘Als woordvoerder ging ik veel in gesprek met politici, gemeenteraadsleden en soms ook met media om ervoor te zorgen dat het beleid voor sekswerkers beter zou worden. Eigenlijk gaf ik, net als ik nu voor studenten doe, een stem aan een groep in het maatschappelijk debat. Over sekswerkers maakt de politiek veel keuzes, maar politici hebben weinig contact met deze groep. Ook al werk ik al een tijd niet meer voor PROUD, ik krijg nog regelmatig telefoontjes van studentes die sekswerk doen en er graag opener over willen spreken, maar bang zijn voor de reacties in hun omgeving. Ze lopen dan rond met een supergroot geheim en dit maakt ze natuurlijk heel erg kwetsbaar. Nederland is in veel opzichten tolerant, maar sekswerk is absoluut nog niet iets waar we als samenleving makkelijk en open over praten. Er heerst nog een groot taboe en er is echt nog werk te verrichten op het vlak van het bespreekbaar maken van dit soort gevoelige thema’s.’

‘Niet heel veel meer, eigenlijk. Ik heb nu sowieso een vaste vriendengroep die weet hoe het in elkaar zit. Als ik nieuwe mensen ontmoet is het wel even lastig. Toen ik m’n vriend leerde kennen had hij wel vragen over hoe het zit als we met elkaar vrijen. Ik heb hem rustig uitgelegd dat m’n medicatie ervoor zorgt dat het virus onderdrukt wordt, hierdoor niet overdraagbaar is en ik ook niet ziek kan worden. Wat mij betreft is dit ook het enige wat mensen hoeven te weten.’

Iets wat trouwens heel slecht geregeld is –als we het hier nu toch over hebben– is dat internationale studenten die in Nederland Hiv krijgen, moeilijk een behandeling kunnen krijgen. Hier schrok ik echt van, want Nederland is toch een modern en ontwikkeld land? Als internationale student heb je een internationale zorgverzekering waarin een Hiv-behandeling niet altijd wordt vergoed. Ik word nog wel eens volledig in de paniek opgebeld door uitwisselingsstudenten die Hiv hebben opgelopen en niet weten hoe ze aan medicatie kunnen komen. Na heel veel gedoe kun je er wel aan komen, maar niet via je zorgverzekering en ze krijgen vaak hoge rekeningen doorgestuurd. Als je die diagnose krijgt, is dit al heel heftig en ga je door een hele onzekere periode. De vooroordelen die over Hiv bestaan, hebben de mensen die het virus krijgen zelf ook. Ze vragen zich af: kan ik nog wel kinderen krijgen of kan ik nog wel oud worden? Een behandeling geeft je zekerheid en het is onacceptabel dat internationale studenten die hier wonen tegen een hoop moeilijkheden aanlopen als ze behandeld willen worden.’

‘Dat politiek m’n leven is, daar ben ik heilig van overtuigd. Maar ik heb een brede opvatting over wat politiek is. Wat ik nu voor studenten doe, is ook politiek en ik vind het belangenvereniging-werk superleuk. M’n leven kan nog alle kanten opgaan en zit vol met verrassingen, dus ik durf echt niet te voorspellen waar ik later terechtkom.’

‘Wat je nu ziet is dat jongeren in Nederland op verschillende vlakken onder druk komen te staan. Of het nu gaat om het vinden van een betaalbare woning, zonder al te veel studieschuld een studie afronden of het vinden van een vaste baan. Lang is hier te lichtzinnig over gedaan en nu wordt er eindelijk gezegd: we moeten meer voor de jongeren doen. Maar dan komt het er wel op aan om daadwerkelijk meer geld voor de jongeren in te ruimen. Het allerbelangrijkste hierbij is dat er een einde wordt gemaakt aan die torenhoge studieschulden en dat je ook de generatie die nu onder het leenstelsel valt, gaat compenseren. Kortom, voeg daad bij woord. We kennen de problemen, nu is het tijd voor oplossingen.’