The Girl on the Train: slap moordmysterie

We leven in een tijdperk van reboots, remakes en sequels. Voor iedere geslaagde remake à la A Star Is Born zijn er ook vele missers. De Hindi-film The Girl on the Train valt helaas in de laatste categorie.

In 2015 werd The Girl on the Train, de roman van de Britse schrijfster Paula Hawkins, een commercieel succes, en een jaar later kwam de gelijknamige Hollywood-bewerking uit in de bioscopen. De film was geen kaskraker, maar wist het publiek te vinden dankzij het solide acteerwerk van de Britse actrice Emily Blunt. De Indiase regisseur en scenarioschrijver Ribhu Dasgupta bewerkt het originele bronmateriaal met een twist.

‘We verdringen wat we niet kunnen vergeten. Wodka helpt daarbij’, aldus de advocate Mira Kapoor (Parineeti Chopra), die gebukt gaat onder traumatische stress. Ze verloor haar kind tijdens een auto-ongeluk, haar relatie met Shekhar (Avinash Tiwary), en - in de nasleep - ook haar bloeiende carrière. Ze neemt haar toevlucht tot alcohol en loopt als een schim van haarzelf rond. Iedere dag stapt ze in dezelfde trein van Redbridge naar Greenwich, waarbij ze tijdens de rit ze verlangend kijkt naar het prachtige huis en ogenschijnlijk perfecte leven van Nasrut (Aditi Rao Hydari) en Anand (Shamaun Ahmed). De dromerige reis is uiteindelijk maar van korte duur wanneer Nusrat dood wordt aangetroffen in een bos, en Mira aanwezig was op de plaats delict.

Vroeg in de eerste akte wankelt de film al vanwege de clichématige (audio)visuele keuzes. Mira zwalkt door Londen met kohl besmeurde ogen en grijze kleding om haar penibele situatie weer te geven. Maar The Girl on The Train lijdt vooral onder de matige herbewerking van het oorspronkelijke bronmateriaal. De film speelt zich niet eens af in India, maar in het grauwe en sombere Londen – wat zou kunnen bijdragen aan de donkere, psychologische toon waar de regisseur op mikt, maar het doel niet raakt. Het schort omdat de film vol zit met gedramatiseerde scènes, overbodige montages, en verschillende dansroutines en muzikale nummers die als enige doel hebben om de speelduur op te vullen.

Dasgupta volgt in grote lijnen de originele roman. De regisseur herhaalt het verhaal over zelfvernietiging, gaslighting, en uiteindelijk moord. In één specifiek plotpunt wijkt hij af van het gebaande pad om een nieuwe draai te geven aan het materiaal, maar het effect wordt tenietgedaan door de ronduit slechte dialogen en het vlakke acteerwerk.

Wellicht had de nieuwe adaptatie van The Girl on the Train beter uitgepakt indien de makers het Bollywood-element achterwege hadden gelaten, maar we zullen nooit weten of het dan het gepaste Hindi-antwoord was geweest op de Hollywood-film.