Deadwood: The Movie: goodbye cocksuckers!

Foto credits: HBO

Na de bijzonder deerlijke wijze waarop Game of Thrones eindigde (je hoort er alles over in onze podcast ) rees de vraag: kunnen scenaristen een serie nog wel op een goede manier afsluiten? David Milch, de geestesvader van het westerndrama Deadwood (2004-2006), laat met deze finale reünie zien dat hij die kunst wel in de smiezen heeft.

In de jaren dat Deadwood werd uitgezonden bij HBO – drie seizoenen lang – werd de majestueuze western overschaduwd door het HBO-vlaggenschip The Sopranos en (misschien ook wel) het misdaaddrama The Wire. Deadwood bouwde evenwel een eigen trouwe schare aan fans op en was het lieverdje van menig televisiecriticus. De serie is een onvervalste parabel van het Amerika van de frontier, waarin uit chaos orde geschept dient te worden. Deadwood is een dorp waar de kluwen van de rechterlijke macht – het ontstaan van de Verenigde Staten is in volle gang – nog niet zijn gearriveerd, en waar men dus voor eigen rechter speelt.

Milch beeldt dit uit als een strijd tussen goud (de zucht naar het mineraal vertroebelt de geest, gecombineerd met copieuze hoeveelheden whisky) en rechtspraak (die in de kinderschoenen staat). George Hearst (Gerald McRaney) is de entrepreneur, en in de nieuwe film tevens een Californische senator, die staat voor nietsontziende machtswellust. Seth Bullock (Timothy Olyphant uit Santa Clarita Diet ) is de diender met een oprecht streven naar rechtvaardigheid. Tussen deze twee mannen in begeeft zich steevast Al Swearengen (Ian McShane uit American Gods ): de bordeelhouder en antiheld. Ook in de nieuwe film vormen deze antagonist, held en antiheld weer een drie-eenheid.

Deadwood: The Movie speelt zich af in 1889, tien jaar na het einde van het derde seizoen. Er is in de film en in de realiteit de nodige tijd verstreken. Acteurs van het eerste uur zijn niet meer onder ons, onder wie Powers Boothe (hij speelde de concurrent van Al), en bij David Milch werd in 2015 Alzheimer geconstateerd. Misschien was er daarom wel haast geboden om deze film te maken, hoewel het idee van een definitieve afsluiting van de show in 2006 al speelde. Het was waarschijnlijk ook een grote logistieke operatie om iedereen in het najaar van 2018 bijeen te krijgen op de set, want vrijwel álle castleden (Titus Welliver ontbrak vanwege drukte met zijn serie Bosch , red.) van weleer komen voorbij. Hoe bevredigend is dat!

De crux van de film is dat senator Hearst tijdens de viering dat Deadwood onderdeel zal worden van South Dakota, en daarmee van de Verenigde Staten, acte de présence geeft in het dorpje waar hij ooit zijn stromannen de bloederige vrije hand gaf. Hij wordt daarom niet door iedereen met alle egards ontvangen, maar dat neemt niet weg dat hij zijn zinnen heeft gezet op het land van Charlie Utter (Dayton Callie). Het is een duivels dilemma voor Utter, die door Bullock erop wordt gewezen dat hij zijn hectares niet van de hand moet doen. Uiteindelijk weigert hij, waarmee hij de lont in het kruit steekt, met schietpartijen, liefdesuitingen en ontmantelde intriges als resultaat.

In een kleine twee uur vertelt Milch een verhaal waar hij misschien nog wel meerdere seizoenen over had willen doen, destijds toen HBO in 2006 een einde maakte aan Deadwood; toen de fans smachtten naar meer. Dat krijgen ze nu. Zo is Calamity Jane weer terug: het door Robin Weigert vertolkte personage is, ondanks haar benevelde gewauwel, misschien wel de revolverheldin waar je het meest van bent gaan houden. Ook haar partner Joanie (Kim Dickens), huisarts Doc Cochran (Brad Dourif), ondernemer Sol (John Hawkes) en zijn verloofde Trixie (Paula Malcomson) keren terug. (Het is toch fijn om ze nog even te noemen.)

De wielen van de rechtspraak zouden nu eindelijk echt eens moeten gaan draaien. Het lijkt een strijd van David tegen Goliath, want wie is er bestand tegen de lokroep van goud en macht?

Wie de drie seizoenen van Deadwood terugkijkt en daarna de film ziet, zal niet anders kunnen concluderen dan dat Milch’ bedenksel pijnlijk genoeg nog dichter bij het Amerika van nu staat, dan van toen – met de naar goud smachtende proleet in het Witte Huis. Maar dat is niet de voornaamste reden om de film te gaan zien. Dat blijven de prachtige personages met wie je hun zwanenzang beleeft. Nog eenmaal schreeuwen ze uit volle borst: goodbye cocksuckers!