Bioscooppremière: The Snowman

 

De politie-thriller The Snowman gaat over de drankzuchtige (bestaan er andere, in fictie?) Noorse inspecteur Harry Hole (Michael Fassbender). Hij zit achter een serie-moordenaar aan die altijd een sneeuwpopje achterlaat bij zijn slachtoffers, die hij met ijzerdraad in stukken heeft gesneden. Dat zier er heel goor uit en al dat rood contrasteert bloedmooi bij de massa's Noorse sneeuw die we te zien krijgen, want het is hartje winter:

The Snowman is een film naar een boek van thrillerschrijver Jo Nesbø. Dat boek is het zevende in Nesbø's uitstekende Harry Hole reeks en beginnen met boek zeven was al een rare beslissing van de filmmakers want Harry Hole heeft dan in de boeken al een loei van een backstory opgebouwd. In de film moeten we het doen met de observatie dat Harry vaak bezopen op straat ligt te slapen, maar waaróm hij dat doet, daar moet je dus die zes eerdere boeken voor hebben gelezen. Wat volgt is een speurtocht naar de moordenaar, in samenwerking met een agente die er een persoonlijke agenda op na blijkt te houden, net als de moordenaar zelf, die briefjes stuurt aan Harry. De enige spanning in de zich moeizaam voortslepende film wordt veroorzaakt door de nare moorden; verder is het verhaal een opeenvolging van vlak geacteerde scènes, valse clues en losse eindjes, zoals een sub-plot over een pedofilie-netwerk voor hooggeplaatste Noren waarnaar een tijdlang voortdurend wordt gehint maar dat achteloos wordt verlaten. De lassen in de film zijn soms idioot abrupt, zoals de keer dat we ineens in een racende sneeuwploeg zitten, op weg naar de climax van de film, die een beetje een anti-climax is omdat we zo langzamerhand wel weten dat serie-moordenaars het in thrillers vaak erg persoonlijk maken en het uiteindelijk vaak gemunt hebben op de naasten van de inspecteur, een narratief trucje waar misschien eens een verbod op moet komen. Maar dat ligt meer aan Nesbø zelf, die ook wel betere boeken over Hole heeft geschreven - Dodelijk Patroon is bijvoorbeeld een enorme aanrader.

Het zij regisseur Tomas Alfredson allemaal vergeven want hij werd pas ingevlogen toen nota bene Martin Scorsese het project verliet en hij heeft in interviews met Noorse media onthuld dat hij door de producenten zo werd opgejaagd dat hij tien à vijftien procent (!) van het script niet eens heeft kunnen filmen. Dan kan editor Thelma Schoonmaker, de vaste van Scorsese en een van de meest briljante editors alive, er dus ook niets meer van maken blijkbaar. Fassbender lijkt een groot deel van de film verveeld te zijn en chemie met zijn ex Charlotte Gainsbourg en met zijn politie-partner Rebecca Ferguson (The Girl on the Train) is grotendeels afwezig. De bijrol van een uitgemergelde Val Kilmer, wiens onverstaanbare stem bizar slecht in sync is met de bewegingen van zijn mond, is pijnlijk om te zien.

La critique est aisée, mais l'art est difficile , zo leert de Franse uitdrukking. Kritiek is makkelijk, kunst moeilijk. Soms lukt het gewoon niet en laten we niet vergeten dat Tomas Alfredson twee heel goede films heeft gemaakt: het briljante Zweedse vampierdrama Let the Right One In en de thrillerverfilming Tinker Tailer Soldier Spy (die laatste on demand op Ziggo en Pathé Thuis), een veel complexer boek dan The Snowman dat hij niettemin indrukwekkend goed verfilmde. Hij kan het dus beslist wel, alleen deze keer hadden hij en de anderen blijkbaar te weinig om mee te werken. Alfredsons volgende project is de verfilming van De Gebroeders Leeuwenhart, het kinderboek van Astrid Lindgren, waarnaar wij ondanks deze sneeuwpop reikhalzend uitkijken.