Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

Wat is er zo goed aan de Beyoncé-docu Homecoming?

19-04-2019
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
1119 keer bekeken
  •  
Hoe goed is de Netflix-documentaire over Beyoncés Coachella-optreden van vorig jaar? 'Een spektakel van jewelste, dat fijnzinnig is gechoreografeerd,' schrijft Omar Larabi op serie- en filmsite de Lagarde.
Beyoncé en haar crew trakteerden vorig jaar op het Amerikaanse Coachella Festival een gigantisch publiek op een legendarische show, getiteld Homecoming. Het was alsof ze weer thuis was, na een turbulente periode, waarin ze beviel van een tweeling. In deze live registratie, die wordt afgewisseld met backstage beelden, zien we de vrouw op én achter het podium; de diva houdt de touwtjes stevig in handen – ze tekende ook voor de regie van deze film.
Superrelevant
Veel shots zijn gefilmd met super 8-camera’s, waardoor het lijkt alsof de popster een optreden geeft op het Woodstock-festival van 1969. Sowieso wordt er flink naar de historische, Amerikaanse popcultuur geknipoogd; Coachella wil ook graag beschouwd worden als het summum van jeugdcultuur anno nu (alleen spijtig dat de eigenaar, Philip Anschutz, nog steeds naarstig doneert aan pro-wapenbezit lobby’s en anti-lhbt bewegingen, maar dat terzijde).
Gelukkig is Beyoncé superrelevant. Ze begint de avond met een vertolking van Crazy in Love, begeleid door een grote drumband, waardoor het nummer een andere, frisse schwung krijgt. Op een metershoog podium zitten, staan en dansen talloze muzikanten en dansers, terwijl de onvolprezen popkoningin ergens bovenin verschijnt en naar hartenlust begint te dansen. Het is een spektakel van jewelste, dat fijnzinnig is gechoreografeerd.
Realiteit
Beelden van achter de schermen worden vervolgens ingeleid door belangwekkende citaten - van zwarte activisten en artiesten als Nina Simone en W.E.B. Du Bois. De film begint met de quote ‘Als je de lucht verovert, dan kan je haar berijden’ van de zwarte auteur Toni Morrison. Deze uitspraak is zeer toepasselijk, want gaandeweg lijkt het alsof Beyoncé door de lucht zweeft, omdat ze de spreekwoordelijke hemel heeft weten te bedwingen.
Maar Beyoncé toont ook de realiteit. Ze heeft nooit gestudeerd. Ze vertelt hoe ‘Destiny’s Child’ haar universitaire opleiding was, en hoe ‘het leven’ haar leraar is. Want Homecoming is ook een ode aan de HBCU: de ‘historically black colleges and universities’. De instellingen die zoveel hebben bijgedragen aan de zwarte cultuur, zoals Beyoncé dat nu zelf ook doet. (Lees verder)
Lees/kijk/luister verder
De complete recensie (de Lagarde)
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!