Problematiek in de jeugdzorg: ‘Er wordt te weinig geluisterd’
De problematiek rond de jeugdzorg is een hot topic de voorbije weken. Veel kinderen die in de jeugdzorg zitten komen op hun achttiende verjaardag op straat te staan ‘omdat ze dan volwassen zijn’. Maar daarmee zijn ze nog niet altijd klaar om op eigen benen te staan.
Jeugdzorg
Kinderen belanden in de jeugdzorg, bijvoorbeeld een pleeggezin of woongroep, omdat hun ouders zelf aangeven dat ze niet meer voor hun kinderen kunnen zorgen of omdat er andere omstandigheden zijn die bepalen dat een kind niet langer thuis kan wonen. Als je achttien jaar bent, dan stopt de jeugdzorg in veel gevallen. Onder meer Stichting Het Vergeten Kind pleit ervoor om die leeftijdsgrens los te laten.
Leeftijdsgrens
‘Er wordt niet goed geluisterd naar de behoeften van de kinderen die in de jeugdzorg zitten en de mensen rond de kinderen die hen begeleiden’, stelt Nicoline den Ouden, van Ondersteuningsteam Zorg voor de Jeugd, in Vroeg!. ‘Ik ben zelf ook een beleidsmaker. We moeten ons echt afvragen of het beleid dat we nu maken wel goed is voor diegenen waarvoor we het maken.’
‘Het is in mijn ogen absurd dat je zorg niet kunt krijgen omdat je nu eenmaal een bepaalde leeftijd hebt bereikt’, vervolgt Den Ouden. ‘Je leeftijd zou niet leidend mogen zijn voor of je een behandeling kunt afmaken. Stel dat ik bij de fysiotherapeut word behandeld voor een hernia en de datum van mijn verjaardag bepaalt dat die behandeling ineens stopt, dan is dat natuurlijk best wel gek.’
Beluister hieronder het fragment in Vroeg! (vanaf minuut 2.40)
Persoonlijke begeleiding
De kinderen die achttien jaar zijn geworden en op eigen benen komen te staan, kunnen ook niet op voorrang rekenen bij de Geestelijke gezondheidszorg (GGZ). ‘Je moet gewoon achteraan aansluiten als je een behandeling wil’, weet ervaringsdeskundige Moësha Maddi. ‘Ondanks dat je dus uit een hulpbehoevende situatie komt.’
Maddi wijst ook op het gebrek aan persoonlijke begeleiding, zowel voor haar achttiende als erna. ‘Ik kreeg met veel moeite een bijstandsuitkering, maar wist niet wat ik daarmee moest doen’, vertelt ze. ‘Rond mijn achttiende kreeg ik ook mijn eerste schulden, van het ziekenhuis. Ik snapte eerst niet waar die schulden vandaan kwamen; ik was toch verzekerd? Het bleek dat toen ik achttien jaar werd, mijn verzekering door de jeugdhulp is stopgezet. Dat was mij niet verteld.’ Den Ouden legt dat uit: ‘De gezondheidszorg is nu zo ingericht dat als je in de jeugdzorg hebt gezeten, je behandeling vanaf je achttiende niet meer door je gemeente wordt betaald, maar door je eigen zorgverzekering.’
Gemeenten
De gemeenten zijn in alle plaatsen verantwoordelijk voor jeugdhulp en jeugdzorg. Den Ouden vindt dat zij die verantwoordelijkheid dan ook moeten nemen, vooral op het moment dat jongeren achttien jaar worden. ‘Er moet goed in kaart worden gebracht wat die jongeren die bijna achttien jaar zijn nodig hebben. En als dat eenmaal duidelijk is, moet er alles aan worden gedaan om dat ook te realiseren.’
Lees meer over dit onderwerp:
Thema's:
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (2)
Mevrouw den Ouden, uw beweringen kunt u staven met steekhoudende argumenten op basis van praktische ervaringen uit de praktijk? Fijn dat u beleidsmaker bent en dat is nou de valkuil der valkuilen. Ik ben beleidsmaker dus ik zal het wel weten. Wij luisteren heel goed naar de minderjarige en hun ouders. Er zijn ook heel veel voorliggende voorzieningen die wij inzetten teneinde deze mensen zo goed als mogelijk te helpen en daar zien wij ook hele mooie resultaten van. Leuk dat mensen zoals u hoog geschoold zijn maar loop eens enkele weken mee in de praktijk in verschillende gemeenten i.p.v. enkel ongefundeerde uitspraken te doen vanachter uw bureau en met enkele theoretische grondslagen als vertrekpunt. Persoonlijke begeleiding? Een gebrek? Ik begeleid 90 % van mijn cliënt persoonlijk. En dan gaat het om problematische schulden, huisvesting, eetstoornissen, schooluitval, dagbesteding enz. Mevrouw Maddi, wachtlijsten zijn er zeker maar zegt dat iets over de GGZ, de politiek of de opvoeders? Ik lees niets terug over het harde werken en het samenwerken door maatschappelijk werker, huisartsen, GGD/GGZ, ziekenhuizen, zorgaanbieders, psychologen, psychiaters enz, enz om iedere hulpbehoevende maatwerk hulp te bieden. Helemaal niets.
Dit artikel gaat tekort door de bocht. Ik werk in het sociaal domein en zie dagelijks gezinnen met hulpvragen. Om met de vinger naar de gemeentes te wijzen is iets te simpel. Het begint bij de opvoeders en dus bij de ouders. Beste mensen met een kinderwens, stel je zelf eerst de vraag: 'Hoe is mijn persoonlijke, geestelijke, financiële en relationele situatie?'. Is deze stabiel genoeg om kinderen op de wereld te zetten? Acht ik mijzelf en mijn partner stabiel genoeg om het kind datgene te bieden wat nodig is zodat het kind een redelijk zorgeloze opvoeding kan genieten? Of moet ik nog eens goed nadenken over mijn/onze kinderwens? 2. Grenzen stellen start al vanaf dag 1 en niet als het kind 7 of 8 of ( wat ik vaak zie ) 14/15 is. Een kind ontwikkelt zich op basis van wat de opvoeders erin stoppen aan regels, structuur, regelmaat, enz. Ouders verwachten heel vaak: Hier heb je m'n kind met probleem X, los het ff op en rap. En zo niet, dan gaan we klagen. Het begint bij jullie, de ouders. Een kind wordt niet agressief, depressief, apathisch of met een eet- of angststoornis geboren beste mensen. Een dominante en narcistische ouder krijgt een angstig, teruggetrokken en eenzaam kind omdat het nooit heeft geleerd contact te maken met andere kinderen op b.v. het schoolplein of in de klas. Gevolg, uitval. Ouder wijst met de vinger naar de gemeente.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!
