Legacy | Column VARA-gids

Legacy

Wat is je nalatenschap? In het Nederlands klinkt het suf. Een beetje naar radiospotjes voor een uitvaart of goed doel. In het Engels niet. ‘What is your legacy?’ Zeker met een goeie beat eronder klinkt het lekker. En die zít eronder, want ik luister terwijl ik hardloop (nou ja, sjokkend snelwandel) naar Hamilton. Dat is een hiphopmusical over de stichting van de staat Amerika en daar gaat u nog heel veel plezier aan beleven. Hij komt naar Londen, en later ook naar Nederland. Maar je kunt hem nu al op Spotify luisteren, en naast aan het dansen en rennen zet het aan het denken. ‘What is a legacy?’ rapt de door hoe hij later herinnerd zal worden geobsedeerde Alexander Hamilton. ‘It’s planting seeds in a garden you don’t get to see.’ Zaadjes planten in een tuin die je zelf nooit zult zien.

Waar word je om herinnerd? Moet dat iets groots en meeslepends zijn, moet je de wereld veranderen? Ben jij degene die Zwarte Piet verdedigde met een blokkade? Ben jij degene die hem definitief weg kreeg met een demonstratie? Of ben jij degene die het ook allemaal niet zeker wist, maar gewoon de zakken met strooigoed zat te vullen op een vrije zaterdagmiddag zodat ze tenminste wat om uit te delen hebben aan de kinderen? Ga je de geschiedenis in als degene die de dividendbelasting afschafte? Zal de directeur van Unilever op zijn sterfbed nog even aan denken, denk je? Zal er iemand na jouw dood nog eens aan je denken, denk je?

Ik loop hier omdat ik volgende week tien kilometer moet kunnen rennen. Dat zit zo: Nicolien, een goede vriendin, was dol op rennen. Ik zeg was, want ze is er niet meer. Ze overleed tien jaar geleden, nadat ze zich tijdens haar ziekteperiode heel erg had ingespannen voor het belang van bewegen  –ook, nee, júist voor mensen met kanker.

Nicolien was een leuke, sterke, grappige, intelligente en levendige vrouw. Tien jaar geleden stond ik bij haar lichaam. Ze was net overleden. Ze lag nog op haar eigen bed. Ik kwam zelf net terug van een vrolijk ziekenhuisbezoek, waar ik op de allereerste echo de hartslag van mijn zoon had gezien. Een lampje dat aan en uit knippert. Leven. Zij lag daar, het leven was eruit. Ik had een nieuw leven in me. Die jongen is nu negenenhalf, en hij én zijn broertje fietsen mee, met de tien kilometer.

Nicolien’s man is inmiddels samen met een heel ándere geweldig leuke, sterke, grappige, intelligente vrouw, die zeker mee zal rennen. Net als Nicoliens dochters, hun partners, hun kinderen, vrienden, familie, honden en ander loslopend tuig dat niet kan wachten tot het aan de borrel mag.

Al maanden ben ik niet tot bewegen te brengen, maar omdat Nicolien het nu van me vraagt, loop ik hier te hijgen op de singel.