Jeroen Kijk in de Vegte: 'Ik voel me enorm thuis in de mediawereld'

Voiceover en radioicoon Jeroen Kijk in de Vegte (51) over wat hij zélf leert van B&B vol liefde , waar hij op stemt voor de Top 2000 en zijn prijzenkast. ‘Ik heb sinds kort een plankje.’

Jeroen Kijk in de Vegte zit op Gran Canaria. En dat is een beetje gek, want het is buiten de schoolvakanties. En doorgaans zijn dat de periodes waarin hij en collega Jan-Willem Roodbeen even afstand nemen van de ochtendshow op NPO Radio2, Jan-Willem start op!. ‘Deze week wordt de Pride gevierd hier op het eiland. Vrienden vroegen me al heel vaak of ik dat kwam meevieren. Na acht jaar nee zeggen, dacht ik: vooruit, ik moet mezelf dat ook een keer gunnen’, zegt hij aan de telefoon.

'Met een optocht van vrachtwagens door de straten, met veel live-muziek. En daar loopt dan een bonte stoet mensen achteraan. Op de balkons van de huizen staan allerlei vrolijke mensen die niets willen missen. Het is één groot feest.'

'Het is dezelfde mix als in Amsterdam; feesten, maar ook laten zien dat je er bent als gay. Want hoe harder mensen roepen dat het allemaal niet meer nodig is, hoe belangrijker het is.'

'Precies. En alleen al daarom is het dus nog steeds nodig, zo’n Pride. Ik was ongelooflijk trots op Jetten, hoe hij zich niet liet intimideren.'

'Eigenlijk niks. Ik heb een warme, liefdevolle kring van mensen om me heen bij wie ik me heel veilig voel. Maar je zal maar geboren worden in een streng religieus gezin. Een vijftienjarige die zich een bepaalde kleur van de regenboog voelt, die heeft het dan zwaar hoor. Je zag het recent bij het Nieuwsuur-interview met Henri Bontenbal, waar een oud-leerling van een reformatorische school vertelde hoe eenzaam hij zich had gevoeld. En dat Bontenbal reageerde in de trant van: dan ga je toch naar een andere school. Dat is natuurlijk verschrikkelijk, echt traumatisch. Als je religieuze principes zwaarder laat wegen dan het geluk van je kind, dan breekt mijn hart. Dan is Pride dus nog steeds belangrijk: we zien je, we horen je, we zijn er. We got your back.'

'Die ruimte is er en als er aanleiding toe is, zal ik het zeker doen. We hebben onlangs aandacht besteed aan het mooie boek van Radio 2-collega Robbert Blokland, over de jaren 80 waarin aids opkwam in Nederland. Daarbij werd vooral de homogemeenschap geraakt. Dat boek heb ik ingesproken als luisterboek. Ik ben net te jong om die ramp zelf te hebben meegemaakt veertig jaar geleden. Heel verdrietig om te lezen allemaal. Ik raakte enorm gemotiveerd om het boek in te spreken, en om er een item over te maken in de ochtendshow. De ochtendshow is een familieprogramma, we zijn er voor een vrolijk begin van de dag. Het is geen Spijkers met koppen , met scherpe meningen. Ook wij zijn bezig met wat er speelt in de wereld. Het is niet alleen maar licht en luchtig. En zo’n boek is belangrijk – het legt vast wat er destijds allemaal gebeurde, zodat het niet wordt vergeten.'

'Ik heb sinds kort een plankje. Daar staan de twee radioringen, de Voice Over Award, het bekertje dat ik kreeg voor de allerkleinste De Mol-actie ooit, en het kaartje met de nominatie voor de Gouden Televizier-Ring voorB&B vol liefde. Ik ben helemaal niet zo bewaarderig, en al helemaal niet van ‘kijk mij eens’. Maar dit zijn toch mooie complimenten, waar je niet achteloos mee om mag gaan. Ik kijk er wel eens naar en denk dan: dit nemen ze niet meer van me af, wat er ook gebeurt. Als alles instort, is dit er nog.'

'Niet meer. Vroeger wel hoor. Toen ik jonger was, had ik vaak zoiets van: jongens, hoe kan dit nou allemaal zo lang goed gaan?! Op een dag komen ze erachter dat ik ook maar gewoon wat aanrommel. En dan zeggen ze dat ze op zoek gaan naar iemand anders.'

'Ja, dat was het helemaal. Zo lang het goed gaat, moet je er maar niet te veel erover nadenken. Maar ja, ik kan ook niet zoveel anders dan dit. Ik voel me enorm thuis in de mediawereld. Al die bevestiging, die complimenten, dat zie ik ook als een goed teken.'

'Nee. Ik ben ook niet van de competitie. Ik hoef niet groter of belangrijker te zijn dan een ander. Deze vraag wordt me vaker gesteld. Kijk, ik wil ’s morgens opstaan en heel veel zin hebben in wat ik ga doen. En dat ik iets kan bijdragen. Ik zit nooit met mijn ego in de knel. Of nou ja, dat ego zal vast wel eens opspelen, anders doe je dit werk niet. Ik ben nooit bij de radio gegaan met het idee dat ik beroemd wilde worden. Het was meer: ik wil op een plek zijn waar gave mensen gave dingen doen. En daar wil ik trouw aan blijven, niet luisteren naar types die tegen je zeggen dat je pas bent geslaagd als je een programma hebt dat jouw naam draagt.'

'Ik wist al heel vroeg dat ik radio wilde maken. Als tiener, ik zal vijftien jaar geweest zijn, ging ik in Kampen naar een elektronicawinkel en vroeg om een FM-zender. Die man dook onder de toonbank en gaf me een zakje met een printplaatje, wat losse onderdelen en een gebruiksaanwijzing. Die zender heb ik zelf in elkaar gesoldeerd, andere apparatuur erbij gekocht en toen ben ik begonnen met een eigen radiozender. Ik kende niemand die die drive ook had. Niemand wilde meedoen, dus deed ik alles zelf. Ik maakte een uurtje radio per week, de rest van de tijd zond de zender, die een bereik had van een kilometer of zo, het signaal uit van Sky Radio, dat toen alleen maar via de kabel te ontvangen was. Want ik had al door, als je wilt dat mensen luisteren, moet je ze aan je binden.'

'Ik zong gekke liedjes en speelde typetjes.'

Helemaal dat. En Ronflonflon met Jacques Plafond, de show van Wim T. Schippers op wat toen nog Hilversum 3 heette. Dat waren mijn inspiratiebronnen. En jingles maken, dat vond ik ook fantastisch om te doen.

'Dat ik mag werken met een superleuk team, aan een programma dat veel energie geeft. Als dat niet zo zou zijn, zou ik het niet zo lang volhouden – ik zit er al acht jaar. En dat we het best beluisterde ochtendprogramma van Nederland maken, is ook een drive. Maar om dat vol te houden moet je gedisciplineerd leven, dat kan niet anders. Ik moet ’s avonds om 20.00 uur naar bed. Ik sport veel. Ik drink al drie jaar geen alcohol meer, dat helpt ook. Ik voel me superfit. Maar tijdens zo’n weekje vakantie als nu, dan zie ik dat er ook nog wat anders is.'

'Eh… ik vermaak me prima. Ik heb gelukkig heel veel mensen om me heen waar ik het goed mee heb. Na een relatiebreuk is het best wel een reis geweest om het leven weer opnieuw te ontdekken. Het is ook een moment geweest om het leven opnieuw te ordenen, zo van: wat wil ik, waar wil ik naar toe? Nou, daar ben ik intussen wel.'

'Ik zie bij het inspreken nooit een hele aflevering, alleen de fragmenten waar ik, zeg maar, mijn ding moet doen. Dus ik kan met net zoveel verwondering en verbazing kijken als jij, of de mensen met wie ik het programma samen kijk. En te bedenken: wat zou ik zelf doen in dezelfde situatie?'

'Ik wil vooral weten, hoe word je iemand die alleen maar over zichzelf kan kakelen? Is het een karaktertrek, iets in de persoonlijkheid, of is er meer aan de hand? Ik snap dat je op je vijfenzeventigste niet meer van alles wil veranderen, zoals Magda uit het laatste seizoen van B&B vol liefde . Maar dan zijn er nog genoeg mogelijkheden om een leuke relatie te hebben, ook zonder samen te wonen. En dat mensen de flexibiliteit voelen om niet in hele traditionele paden te verzanden, maar vooral te kijken naar wat er wél kan. Een eigen vorm van een relatie, kortom, die goed voelt.'

'Ik ben wel bezig. In augustus maak ik een nieuwe playlist aan in Spotify, en die vul ik dan langzaam tot de stemweek begint. Ieder jaar begin ik met een lege lijst, om niet lui te worden. Tot er 35 liedjes over blijven. Er zijn wel nummers die steeds terugkomen, omdat ze veel voor mij betekenen. Ik kies altijd iets van Drs. P., omdat ik tijdens de stemweek in Leiden ooit een student tegenkwam die op de radio een zeer overtuigend pleidooi hield voor de een lied van hem. En mijn neefje van twaalf hoorde dat, en die werd helemaal betoverd. Dus er is altijd ruimte voor Drs. P.. Maar ook voor ‘Shine on you crazy diamond’ van Pink Floyd. Dat nummer brengt me terug naar de wintersport, kort nadat mijn opa was overleden. Mijn oma was met ons gezin mee, en wij hadden met z’n tweetjes een mooi moment samen in het huisje waar we toen zaten. Dat nummer klonk, en we zaten gewoon die muziek te beleven. Dat is nog steeds een heel mooie herinnering.'

'Nee, ik doe de ochtendshift tussen 08.00-10.00 uur. Het is de twintigste keer dat Jan-Willem de lijst presenteert, hij gaat op eigen verzoek naar zijn ‘oude’ uren tussen 22.00 en middernacht.'

'Ja. Maar ik ben ook iemand die in het moment leeft. Ik heb nooit bedacht: ik wil uiteindelijk daarheen. Het leven heeft meer voor me in petto gehad dan ik ooit had durven dromen. Ik ben op plekken geweest, heb mensen ontmoet die waanzinniger waren dan ik had kunnen bedenken. Dus ik heb vertrouwen dat er nog dingen voor me in het verschiet liggen. En als dat niet zo is, dan is dat ook goed. Dan ga ik lekker fulltime op Gran Canaria zitten.'