In een bootje met: Diederik Broekhuizen

"Mijn eerste keer ben ik een soort van semi out gegaan van de drank. Ik  kan helemaal niet tegen vroeg drinken op de dag, maar dat is juist wat veel mensen gaan doen tijdens de Pride. Rond twaalf uur afspreken en prosecco drinken. Dat kan volgens mij alleen maar mis gaan."

"Ik heb in de loop der jaren geleerd dat ik pas rond vier uur mijn eerste drankje doe. Die eerste keer had ik een preparty waar allemaal wodka was. En dat dronk ik toen ook maar. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment knikkend in een bootje zat van de dronkenschap en bij de latere boten bijna niet meer aanspreekbaar was."

"Toen heb ik de slechte inschatting gemaakt óók nog naar een straatfeest te gaan waar ik mijn portemonnee kwijt ben geraakt. Ik was toen compleet van streek, want er zaten pasfotootjes in. Maar toen bleek ‘ie gewoon bij de bar te liggen. Die hele dag was echt een soort roes. Ik heb later ook geprobeerd met mijn fiets door de Reguliersdwarsstraat te lopen, althans, dat hebben mijn vrienden me verteld…"

"Ja, dit is veruit de slechtste herinnering." 

"Trouwens dat verhaal gaat nog door. Ik werd toen om 3 uur ’s nachts wakker en dacht ‘shit, m’n hele Gay Pride is verpest’ terwijl ik er best lang naar had uitgekeken. Ik was toen zó boos op mezelf dat ik mijn kleren weer aan heb getrokken en terug ben gegaan naar de club. Mijn vrienden waren er nog, maar helemaal niet meer aanspreekbaar, die waren nu op het punt waar ik zelf om vier uur ’s middags al was. Op een gegeven moment kwam er een dragqueen op me af die vroeg ‘Jongen, moet jij niet naar huis? Wat dóe je hier?’  Dat heb ik toen ook maar gedaan."

"Jongen, moet jij niet naar huis? Wat dóe je hier?"

"Dat is lastig, want ik vind de Gay Pride écht heel leuk. Maar in 2006 stond ik op de Expreszoboot. Ik was zó onder de indruk van alle energie die je krijgt van alle mensen. Maar ik was sociaal ook helemaal door de mangel gehaald van al die toeschouwers en blikken en indrukken."

"Nee! Ik dacht vorig jaar juist nog ‘wat is dit bijzonder’. Het leek alsof heel Nederland er stond: alle kleuren van de regenboog, leeftijden, smaakjes. Normaal zie je dat soort mensen niet in Amsterdam, of in de gayscene. Dat geluk is ook mijn mooiste herinnering elk jaar. Ik voel me dan ook echt oprecht gewaardeerd."

"Hoe ga je dan al die beveiliging en organisatie bekostigen? Ik vind het wat naïef van mensen om te denken dat iets dat zó groot en tof is, niet bekostigd moet worden. Ik sta dan op het Rembrandtplein met vuurwerkkanonnen en rookmachines, en wie gaat dat betalen? We staan daar allemaal gratis op het plein."

"Ik werk zelf in het bedrijfsleven dus ik denk ook wat sneller aan het economisch model. Dat die bedrijven er vervolgens iets creatiefs mee moeten doen en daadwerkelijk iets moeten bijdragen staat vast. Maar als zij op een positieve manier kunnen bijdragen aan een positieve boodschap is het goed."

"Ik sprak iemand uit Spanje waar geen enkel bedrijf geïnteresseerd is om gay feesten te sponsoren. En hier staan ze in de rij! Dat is ook wel eens anders geweest. Dus daar mogen we heel blij mee zijn. Dit is ook onderdeel van de emancipatie."

"Spreek één plek af met je vrienden, en hou je eraan, want anders raak je elkaar de hele tijd kwijt. Of spreek af dat je elkaar niet de hele tijd hoeft te vinden en laat het los."