Hoe resulteren twijfels over gender en seksualiteit bij Mick in een dwangstoornis?

Dit artikel gaat over Mick, een non-binair persoon. Mick gebruikt de voornaamwoorden hij, zij en hen. Daarom houden wij in dit artikel 'hij’ aan.

‘Hoeveel van jouw totale leven bestaat uit dwang?’ ‘Ik denk alles’, aldus de 20-jarige Mick tegen Jurre.

Drie jaar lang stond het leven van Mick volledig in het teken van dwanghandelingen: hij moest iedere deurpost aanraken en had altijd een tennisbal in zijn rugzak die er nooit meer uit mocht. Hij is namelijk het rustigst als hij zijn dwang zo veel mogelijk kan uitvoeren. Hoe erger de dwang is, hoe fijner het voor Mick voelt.

Wanneer Mick zich slecht voelt gaat hij meer handelingen uitvoeren, waardoor hij meer controle krijgt, althans dat denkt hij. Maar vervolgens neemt zijn dwang het dan helemaal over, waardoor hij zich opnieuw slecht voelt. Een vicieuze dwangcirkel die zich continu herhaalt.

‘Ik voelde me buitenaards’
‘Toen ik op de middelbare school kwam was ik twaalf, en merkte ik dat ik mij anders voelde dan de meiden in mijn klas. Ik ben geboren als vrouw en kwam op mijn veertiende uit de kast als lesbisch. Ik dacht dat dat het antwoord zou zijn, maar ik voelde mij nog steeds slecht. Ik was zo in de war. Ik voel me geen meisje, maar ook geen jongen. Dus: wat ben ik dan? Ik voelde me buitenaards.’

Het woord transgender kende Mick wel, maar het woord non-binair niet. ‘Ik wilde geen jongen zijn, ik wilde geen piemel. Toen begon ik mij steeds slechter te voelen, omdat ik me alleen en verward voelde’, aldus Mick.

Hulp
Wat volgde was een donkere periode. Pas toen Mick na enige tijd besloot om hulp te zoeken voor zijn problemen bij een psycholoog, ontdekte hij dat hij dagelijks dwanghandelingen uitvoert. ‘Het was controle zoeken die ik niet had over mijn eigen leven’, vertelt Mick in zijn eigen woorden.
 
Wie is Mick?
‘Je weet dat je geen lesbisch meisje bent, waar ben je nu? Wie is Mick?', vraagt Jurre. ‘Mick is gewoon Mick, niet man, niet vrouw, gewoon Mick’, antwoordt hij. Toen Mick aan zijn ouders vertelde dat hij non-binair is, moest zijn moeder huilen en heeft ze hem een hele week geknuffeld. 'Dat is de beste reactie die je maar kan wensen', aldus Mick.

Testosteron
Elke drie weken injecteert Mick zichzelf met testosteron. Zijn stem is zwaarder geworden omdat zijn adamsappel gegroeid is. Toch komen ook veel vrouwelijke kenmerken terug, en daarom moet hij zijn hele leven testosteron bij zichzelf blijven injecteren.

Op de vraag of Mick nog meer aan zijn lijf wil veranderen is het antwoord: nee. ‘Ik ben nu op een punt dat alles oké is zoals het is. Ik wil geen geslachtsoperatie, want dat past niet bij mij.’

Prikkels
Jurre en Mick besluiten de stad in te gaan; het stadscentrum is niet de favoriete plek van Mick, door de vele prikkels speelt zijn dwang op. Als het te druk wordt, gaat Mick met zijn vingers knippen, zodat hij zich daarop kan focussen. Door de harde stadsgeluiden ontwikkelt Mick tics. Hij ‘knakt’ zijn vingers en hij moet bepaalde dingen aanraken om weer verder te gaan. Mick is constant op zoek naar controle, en de dwang biedt hem dat.

Mick heeft vier jaar bij een psycholoog gelopen, en kan nu volledig op eigen benen staan. Hij zal altijd dwang houden, maar weet nu hoe hij ermee om kan gaan.

Focus
Een belangrijke uitlaatklep voor Mick zijn extreme sporten, zoals klimmen in een klimbos. Dit geeft hem de juiste afleiding om zijn dwang onder controle te houden. Als hij daar bezig is kan hij alles loslaten en zich volledig focussen op de sport. Dat hoopt hij in de toekomst ook aan andere mensen te kunnen geven. Zijn grote droom is namelijk om creatieve therapie te geven. Hij weet natuurlijk als geen ander hoe de pijn in je hoofd kan voelen en hoe het is om constant in gevecht te zijn met jezelf. Die kennis wil hij in de toekomst inzetten om anderen te helpen.

Bekijk hier de uitzending met Mick terug.