Hoe is het als moeder én dochter terminaal zijn?

Onvoorstelbaar maar voor Irene (28) en haar moeder Patrizia is het de bittere realiteit: allebei hebben ze uitgezaaide borstkanker en niet lang meer te leven. In Over mijn lijk kijkt Tim Hofman mee met deze onwerkelijke situatie voor moeder en dochter, of - hoe ze zichzelf noemen: Team Terminaal.  

'Oké, dit is het. Dit is het einde.' Dat dacht Irene toen ze na een epileptische aanval in het ziekenhuis was voor de uitslag van een hersenonderzoek. De oncoloog had slecht nieuws: vijf tumoren in haar hoofd, nadat ze eerder schoon was verklaard van borstkanker. 'Toen stortte ik wel even helemaal in', zegt ze nu. 

Hetzelfde schuitje
Ze vertelt het aan Tim Hofman terwijl ze bij het graf van haar vader staat, sámen met haar moeder Patrizia. Hun situatie is absurd: ook zíj kampt met uitgezaaide borstkanker en inmiddels kunnen ze echt zeggen dat ze in hetzelfde schuitje zitten. Een afschuwelijk schuitje, allebei hebben ze niet lang meer te leven. Hun behandelingen zijn gericht op verlengen van levensduur en behoud van kwaliteit van leven, maar het zal eindig zijn. Maanden, jaren misschien, maar eindig. 

En nu dan? Samen voorbereiden op de dood en ondertussen niet vergeten te leven - zoiets. Zelf vinden ze het ook onwerkelijk hoe ze hier staan, te keuvelen over de plek van hun graf. Toevallig is de plek naast het graf van vader, opa en oma vrijgekomen. Moest zo zijn, denkt Hofman hardop. Irene denkt inmiddels aan een schimmelkist, met schimmeldraden waardoor je lichaam sneller verteert. Ze vertrekt er geen spier bij. Maar Patrizia houdt het op: ik ben nog niet zo ver.

Grafsteen
Nog zo’n gesprek waarvan je hoopt dat je het nooit hoeft te voeren: wie gaat er als eerst? Dat zal ik toch wel zijn, denkt Patrizia. En dat het toch wel handig zou zijn om te weten, vooral vanwege praktische overwegingen. Uit een gezin van vijf blijven er straks nog twee dochters over - voor hen zal het waarschijnlijk nog het moeilijkst zijn, daarover zijn Irene en Patrizia het eens. 

Even later: moeder en dochter in een grafstenenwinkel. Gekeuvel, over versteend hout, en hoe hoog mag zo’n ding eigenlijk zijn? Nog zo’n vraag: wat zet je erop? Patrizia prikt een beetje: wil haar dochter echt geen leuk citaat? Een songtekst? Irene houdt het bij haar naam en de data. Geboren, overleden. 

Dan eindelijk een beetje lucht als Patrizia hun geuzennaam bedenkt: Team Terminaal. Lachen, diepe zucht en door, maar niemand weet nog voor hoelang.