Een einde aan de discussie of eSports een échte sport is

Meestal verzandt deze discussie in de definitie van wat iemand als ‘sport’ ziet. Mensen vallen vaak over het gebrek aan fysieke inspanning.

Ik kan natuurlijk een spervuur van voorbeelden afschieten die aantonen dat échte professionele gamers, keihard trainen en dit vrijwel altijd combineren met fitness of gezond eten. En net als in andere sporten ben je al op jonge leeftijd te oud om mee te kunnen met de top.

Maar ik zeg nu: genoeg is genoeg. Het is een eindeloze discussie geworden met mensen die – zo lijkt het in ieder geval - niet overtuigd wíllen worden. In Nederland kijken we geen Major League Baseball, maar daar ligt geen Amerikaan van wakker. Van mij hoeft NOS Sport de stap niet meer te maken om games uit te gaan zenden. Dat hoeft ook niet, want er zijn genoeg andere kanalen om deze sport te volgen.

Ik wil de allerbeste mensen op de allerhoogste podia strijdend ten onder zien gaan. Het publiek gaat met honderdduizenden tegelijk uit zijn plaat als er iets bijzonders gebeurd. Ik wil spelers glorieus de overwinning binnen zien slepen. Dat zie je soms op zondagavond bij Studio Sport en tegenwoordig ook op Youtube, Twitch of Smashcast.

Zelfs de allergrootste sportteams hebben de stap al gemaakt, omdat zij ook zien dat dit serieuze business is geworden.

Wanneer is iets sport en wanneer is iets een spelletje? In mijn ogen: een sport heeft een competitieverband en een prijs, spelletjes hebben dat niet. Ook een goede: een sport heeft een publiek, een spelletje doe je samen.

Als je dit volgt, is professioneel gamen dus eigenlijk een doorsnee sport. Er kijken dagelijks miljoenen mensen naar. In tal van games bestaan competities met prijzen die van een gemiddeld jaarsalaris een fooi maken. Niet dat dat het een sport maakt, maar over het algemeen gaan dergelijke bedragen alleen om in sporten met een flinke afzetmarkt.

Maar als mensen het liever afdoen als iets voor kinderen, dan neem ik ze niks kwalijk. Maar ik ga ook niet meer uitleggen waarom dat nergens op slaat. Dat punt zijn we ondertussen wel gepasseerd. Mensen vinden misschien dat darts geen sport is, want “kijk maar naar die dikke buiken en alcoholkoppen”.

Maar het ís wel een sport, met regels, met publiek. Het gaat ergens om. Er is een groot verschil tussen mijzelf die een paar pijltjes gooit na drie bier en 36-voudig kampioen Michael van Gerwen. Je kunt het als hobby spelen en je kunt het ook professioneel aanpakken.

Als mensen me tegenwoordig vertellen dat ‘eSports geen échte sport’ is, draai ik het graag om. Op het voetbalveld zie ik verveelde miljonairs een balletje trappen. De kleine clubs worden ondertussen leeggekocht door Russische oliebaronnen. Voetbal is een verziekt spel geworden van rijkelui, waar de financiële belangen veel te groot zijn geworden.

Of de Tour de France dan. Mannen die stijf van de bloeddoping een berg op rijden? Je kunt je er elke zomer aan vergapen in een 24-delige Franse landschapsdocumentaire. Een verziekt spel, waarbij de druk om mee te komen heeft geleid tot zeer ongezonde taferelen en leugenachtige kampioenen.

Geef mij maar een schuchter kereltje die het haast onmenselijke vermogen heeft om inzicht en timing in een fractie van een seconde kan inzetten om een wedstrijd naar zijn hand te zetten. Dat is ook een uniek talent. Miljoenen mensen gamen en deze gasten zijn er wél in geslaagd om er hun werk van te maken.

En het leuke is: ik leer er dingen van, die ik direct in de praktijk kan brengen als ik zelf die game opstart. Dromen dat ik ook die sicke outplay kan maken als ik zelf speel.

Nee, geef mij maar eSports. Oók als jij het liever een eHobby noemt. En nu ga ik even de wereldkampioenschappen League of Legends kijken. Eens kijken of SKT1 dit jaar wel te kloppen is.