Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

Column Claudia de Breij | We zijn er bijna

31-08-2017
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
51 keer bekeken
  •  
Claudia-de-Breij

Claudia de Breij schrijft wekelijks een column voor de VARAgids. Hierin speelt actualiteit een belangrijke rol. Ze praat je bij en ze zet je aan het denken. Deze week over de eenzaamheid van het schrijven.

We zijn er bijna

Een nieuwe voorstelling schrijven lukt alleen als het echt stil is.
Nou ja, de grote lijnen uitzetten dan, de rest kan best thuis terwijl er tussendoor iemand vraagt of er een vriendje mag blijven eten, ah, superplease?
Maar voor het Grote Verhaal is rust nodig. Stilte. De basis. Alvast een paar liedjes, een paar grappen, een verhaal.
Dus dat zit ik nu, in diepe afzondering, te verzinnen.
Daar ga ik dan voor naar Zeeland, een provincie waar je je goed kunt afzonderen. In heel Nederland zijn de schoolvakanties afgelopen dus er zijn hier alleen nog maar Zeeuwen en Duitsers. En wat zo ontzettend goed is aan zowel Zeeuwen als Duitsers; die maken geen contact met vreemden. Duitsers omdat ze wel klaar zijn met praten na al dat begrip voor het steenkolenduits van het lokale horecapersoneel. En Zeeuwen gewoon omdat ze goed bij hun hoofd zijn. Ze willen je best te woord staan hoor, en als je ze nodig hebt zullen ze je helpen met raad en daad en verse mosselen en heel puike deltawerken. Maar uit zichzelf gaan ze niet tegen je aan zitten ouwehoeren.
Toplui, die Zeeuwen.
Maar toch. Als ik dan zo een hele dag heb zitten schrijven wil ik er weleens uit. Ik heb dan afwisselend mezelf heel grappig en heel stom zitten vinden, uur na uur, en dat is heel vermoeiend. Je schrijft iets, je denkt: heel leuk. Je leest het terug je denkt: of toch niet. Wat ben je toch een prutser, waarom zou je überhaupt op een podium gaan staan, etc. etc. Jezelf beoordelen is ondoenlijk. Daarvoor heeft God de try-out geschapen, en de regisseur. Maar ja, de regisseur zit nog ergens op een Amsterdams terras hip te wezen en de try-out is over zes weken, dus voorlopig is het alleen maar jij met je pennetje en je stomme grapjes.
Dus dan moet ik eruit, en wandel naar het dichtstbijzijnde verwarmde terras. Er is ook een midgetgolfbaan bij. In geval van nood kan ik daar altijd nog naar uitwijken. Midgetgolfen in je eentje, daarbij vergeleken kan eigenlijk niets wat je hebt geschreven nog tegenvallen of sneu zijn.
Om me heen zitten stellen die stuk voor stuk de casting voor  We zijn er bijna!  glansrijk zouden halen. Veel fleece, veel waterdicht, veel praktische touwtjes aan de kleding. Achter me hoor ik iemand klagen tegen de ober: ‘Wij zijn met zijn vijven. Zij zit in haar eentje een hele tafel bezet te houden.’ De ober neemt mij in bescherming en stuurt het gezelschap naar de bar, om te wachten tot ik wegga. Daar kletsen ze gevijven wat af. Het klinkt gezellig. Sterker nog: het is het enige geluid. Want de praktische echtparen om mij heen zitten dan weliswaar samen aan tafel, ze spreken evenveel woorden uit als ik helemaal alleen aan mijn tafeltje uitspreek. ‘Dankuwel.’ ‘De rekening graag.’
Zo bezien valt de eenzaamheid van het schrijven mee, ik kan er weer tegenaan. We zijn er bijna.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!