Alles voor je werkvisum: "Ik moest 88 dagen lang kippen slachten"

“Ik woonde al een tijdje in Australië samen met mijn Engelse vriend. Die had ik ontmoet tijdens het backpacken door Zuidoost-Azië. Toen dat uitging, ben ik verhuisd naar een ander huis in Australië en vond ik het land eigenlijk zo leuk dat ik wilde blijven,” vertelt Isa. Herkenbaar voor elke backpacker: je komt aan in een land en voelt je daar zó thuis, dat je er nog langer wilt blijven. Maar in Australië gaat een visumverlenging wat minder makkelijk dan in andere landen. Want als je daar tussen de 18 en 30 jaar oud bent, kom je in aanmerking voor een zogenaamd Working Holiday visum. Als je 88 dagen lang seizoenswerk hebt gedaan in je eerste jaar, mag je nog een jaar langer blijven wonen in Australië."

“Op Facebook en op Gumtree, een soort Marktplaats van Australië, werden advertenties gepost van boerderijwerk,” vertelt Isa. “Ik had op dit platform al eerder een horecabaantje gevonden en via Facebook vond ik een huis. Die werkten allebei dus best oké. Ik had via die sites gesolliciteerd op advertenties, maar kreeg daar uiteindelijk toch geen reactie. Daarop besloot ik in een Facebookgroep een berichtje te zetten of iemand een farmjob had in Melbourne; ik had veel vrienden daar. Daar reageerde een Nederlands meisje op en die zei: ‘Ik werk op een kippenboerderij, het is hartstikke leuk hier. Ik ga over drie weken weg, dan kan je mijn plek overnemen.’ Dus ik dacht: prima! Zij had mij de inns en outs verteld, ook over dat het intern was, dus dat je er werkt én woont.”

Isa ging op goed vertrouwen naar de boerderij waar ze had afgesproken. “Maar het was dus in Anakie, echt een gat. Daar is helemaal niks,” vervolgt Isa haar verhaal. “Het is vier uur rijden van Melbourne, en drie kwartier rijden van de dichtstbijzijnde supermarkt. Gelukkig had ik een vriend van mij zover gekregen om me erheen te brengen,” lacht Isa. Een snelle scroll op het internet laat inderdaad zien dat het gebied nog geen 750 inwoners heeft en er in de wijde omgeving niks ligt. “Toen ik aankwam, kwam manager Matty me gedag zeggen. Hij had oprecht bijna geen tanden meer en zo’n zwaar Australisch accent dat ik hem bijna niet kon verstaan. Matty liet me mijn kamer zien waar ik zou verblijven en zei dat als ik me omkleedde en mezelf had gedesinfecteerd, ik al een uurtje mee kon lopen. Hij woonde zelf niet op de kippenboerderij, maar op zo’n twintig minuten rijden hiervandaan.”

“Ik dacht dat ik iets van voerderbakken moest schoonmaken. Of eieren moest rapen. Dat soort dingen,” vertelt Isa. “Ik dacht dat ik die kippenhokken moest onderhouden, want het was geen slachthuis. Maar ik had nog niet door dat het een vleesproductieboerderij was, het had ook eiproductie kunnen zijn. Dat wist ik niet.”

Bij de vraag wanneer het moment was dat Isa besefte dat ze toch iets anders moet doen, vertelt ze uitgebreid: “Elke week werd de grond omgeploegd. Je ploegt de grond om omdat die kippen daarop kakken. Dan rijdt er dus een tractor door de stal en jij moet dan voor die tractor moet lopen om met luid kabaal en bewegen de kippen weg te jagen. In je blauwe overal en met je mondmasker stond je dus als een idioot die beesten te verjagen, zodat die kippen niet onder de tractor terechtkwamen.”

“Maar af en toe stond er eentje niet op. Eentje was dan te dik, te dun, een beetje zielig, eentje liep niet. En als een kip niet loopt, is het misschien ongezond en dan gaat het niet naar het slachthuis. In veetermen wordt dit als ‘ruimen’ of in het Engels ‘ culling’ gezien. Dus niet killing maar culling,” benadrukt ze nog even. “En dat betekent eigenlijk dat je op basis van bepaalde karakteristieken bepaalde beesten ruimt, dus doodt. Toen stopte Matty de tractor en liet hij zien hoe hij een kip doodde. Hij vertelde mij dat ik niet nú hoefde te weten hoe ik zo’n kip slachtte, maar dat ik het morgen wel moest weten.”

“Ik had in het begin niet echt door dat dit mijn hoofdtaak zou zijn,” vertelt Isa. “Ze zeiden dat het omploegen van de grond namelijk maar eens in de twee weken gebeurde, dus ik dacht dat ik het maar een paar keer hoefde te doen in die 88 dagen dat ik daar werkte. Maar het was pas in de week erna dat ik realiseerde dat het dagelijkse kost was. Ik begon elke dag om half zes met werken en dan ging ik langs al die stallen. Dat waren acht megastallen, met elk zo’n vijftigduizend kippen erin. Vierhonderdduizend kippen in totaal, dus.”

Isa gruwelt nog steeds als ze terugdenkt aan toen ze door die stallen liep. “Laten we zeggen dat één procent de slacht het niet haalt, die moest ik sowieso allemaal opruimen. En dan waren er nog de kippen die te dik, te dun, ziek of gepikt door andere kippen waren. Die moest ik ook nog ruimen.”

Volhouden

“Het was echt verschrikkelijk. Ik zat er mentaal helemaal doorheen,” vertelt Isa. “Maar ik wist dat je in de buurt van Melbourne niet echt fruit kon plukken. Dit was zo’n beetje het enige dat in de buurt was, het betaalde goed en je had werkzekerheid. Want bij ander werk werd je soms per geplukte mand betaald of wist je niet zeker dat je daar drie maanden kon werken. Hier was het best wel zeker dat ik mijn hele leven kon blijven werken als ik wilde,” grapt Isa. “Baanzekerheid was heel fijn. Dat was iets wat veel mensen niet hadden die een Working Visum wilden. En ik kreeg beter betaald dan veel mensen die boerderijwerk deden. In drie maanden heb ik ruim tienduizend euro gespaard. Daarom bleef ik.”

Hoe Isa het volhield? “Gewoon elke dag afstrepen, 88 dagen lang. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want er zijn zeker wel flinke dieptepunten geweest.”

“Matty kwam af en toe langs om mij een klusje te geven, maar het grootste gedeelte was ik helemaal alleen op die kippenboerderij. Als we er allebei waren, werd er bijna niet gepraat. Ik deed altijd oortjes in en luisterde heel veel podcasts en muziek. Je wilde je muziek gewoon op zijn allerhardst zetten, en dan maar hopen dat je het een beetje kon uithouden. Want die kippen maken meer lawaai dan een festival,” vertelt Isa. “Maar je bent eigenlijk gewoon alleen maar met jezelf. Dus ik belde ook heel graag met mensen thuis in Nederland of vrienden in Australië.”

Of ze hier iets van heeft geleerd? “Uiteindelijk zie ik het wel als iets waardevols. Ik ben heel volwassen geworden en heb veel inzichten gekregen in wie ik ben als persoon, omdat je zo op jezelf bent aangewezen. Het heeft me discipline en doorzettingsvermogen geleerd. En drie maanden zijn echt sneller voorbij dan je denkt.”

Op de vraag of ze nog terug wil verhuizen naar Australië, moet Isa lachen. “Nee. Ik ben afgelopen jaar wel teruggegaan om even te reizen. Dat was leuk, maar ik denk niet dat ik er nog zou willen wonen.”

Wil jij dit horrorverhaal voorkomen en drie maanden gratis verblijven op het zonnige Sardinië om de Nederlandse herfst te ontsnappen? Lees hier hoe je dat doet!