Van drugshonden tot een illegale oversteek: dit overkwam jullie bij de grensovergang

In de lente van 2000 was Dick Boogert op fietsvakantie naar Ierland en Noord-Ierland. Op weg naar huis pakte hij als enige fietser de veerboot van de Noord-Ierse plaats Larne naar het Schotse Cairnryan. En zoals je dat in dit deel van de wereld verwacht: het regenende. Daarom mocht Dick van een douanemedewerker binnen in het kantoortje wachten. Een collega was er bezig op zijn computer, zei niet zoveel en keek af en toe op.

Omdat dit geen internationale reis is, verwachtte Dick geen al te grote problemen. Toen hij in Schotland de terminal van de ferry af wilde, was hij dan ook verbaasd dat hij eerst werd gefouilleerd. “Alle andere passagiers konden na het tonen van hun ID-kaart gewoon wegrijden, alleen ik werd uitvoerig gecontroleerd.” Er kwamen zelfs honden aan de bagage op zijn fiets snuffelen. Alles bleek in orde en Dick mocht na excuses gelukkig weer door.

Als dit je één keer voorkomt, kan je denken: “Wat een toeval”. Maar tot aan 2009 was Dick bij latere fietsvakanties in het Verenigd-Koninkrijk vaak de pineut. Later vroeg hij aan iemand met een kennis bij de vliegveldcontrole waarom hem dit toch zo vaak kon overkomen. Het antwoord: waarschijnlijk lijkt Dick heel erg op iemand in het opsporingssysteem. En omdat hij na 2009 niet meer zo vaak werd gecontroleerd, is deze persoon vermoedelijk in de tussentijd opgepakt. “Blijkbaar heb ik dus in het Britse opsporingssysteem gezeten”, concludeert Dick.

Zowel Instagram -volgers Peggy Giessen van Dijk als Maxime de Wilde hebben ervaringen met (bijna) illegale grensovergangen. Peggy was in 2008 met haar gezin op vakantie in Canada en wilde even de Verenigde-Staten binnenwippen om aan die kant de Niagara-watervallen te bekijken. Na een paar uur wachten aan een rustige staatsgrens en met een ingevuld formulier in het paspoort geplakt mochten ze uiteindelijk de grens over.

Bij de terugtocht naar Canada moest dit formulier worden verwijderd. Maar je raadt het al… Dit is niet gebeurd. Bij een volgende reis naar Amerika zocht Peggy daarom ook voor de zekerheid contact met de ambassade. Die vertelde haar dat het gezin bij een volgend bezoek niet binnen zou komen als dit formulier nog in het paspoort zou zitten. “Ze zouden denken dat we illegaal terug naar Canada zijn gegaan.”

Maxime zat in Guatemala en sprak met een vriendin af in de archeologische, Mexicaanse plaats Palenque. Vervoer regelen voor de grensoversteek bleek lastig, omdat het niet een typische backpackersroute is. Dit dacht Maxime op te lossen met een pendelbus. Juist… ‘dacht’. Een niet-bestaande shuttlebus en een aangifte bij de politie later waagde ze daarom zelf vanuit het Guatemalaanse Flores – dat vlak naast Tikal ligt – de oversteek. Met openbaar vervoer, zonder internet. Ze regelde voor vertrek nog dat een hotel haar ’s avonds zou oppikken aan de Guatemalaanse kant van de rivier Usumacinta, die de grens vormt tussen de landen. Want haar vriendin kon ze die dag door al het oponthoud al niet meer bereiken.

In het pikkedonker bereikte Maxime het enige restaurant in het afgesproken dorpje, waar ze de avances van een hoteleigenaar probeerde te ontwijken. Ze haalde dan ook opgelucht adem toen de ophaalservice haar kwam ophalen en per boot meenam naar Frontera Corozal.

Als klap op de vuurpijl was de overgang niet meer zo laat open. Dus stapte Maxime illegaal aan de andere kant van de rivierbedding – die bij daglicht vol met grote krokodillen bleek te zitten – uit. Ze dook dan ook die nacht in Mexico uitgeput én illegaal het bed in. “De volgende dag heb ik mij alsnog braaf bij de douane gemeld om een visum te krijgen.” Eindstand: ze kwam bij deze waterval in Palenque aan met een prachtige stempel in het paspoort.

Ondertussen stond de rest nog nietsvermoedend buiten te wachten, maar die moesten ook naar binnen om daar tegen een muur te staan voor controle. Het gevolg: de ploeg stond in het douanekamertje met de luxaflex dicht, terwijl de auto – met alle dure cameraspullen – onbewaakt buiten stond. Beatrijs vreesde het ergste, namelijk dat die spullen zouden verdwijnen. “Ik riep daarom dat de ambassade wist waar en hoe laat ze daar waren en dat ze met één druk op de knop zouden langskomen.” Pas een uur later, met nog vaker het spel ‘kamertje in, kamertje uit’, zei de douanier dat zijn dienst er bijna opzat. Ze mochten ‘voor deze ene keer’ gaan. Een grens om nooit te vergeten.

Om het op een positieve noot af te sluiten: soms gebeuren er ook grappige dingen bij een grensovergang. Charlotte Hermans reisde met haar vriend door de Balkan en ontmoette aan de grens van Bosnië en Herzegovina naar Montenegro wat streng ogende douaniers. Maar nadat ze stroopwafels aanboden – want zeg nou eerlijk: wie wil dat nou niet? –, waren de paspoorten vrij snel gecheckt en kon er zelfs een glimlach vanaf. Het enige nadeel: je moet wél je koekjes kunnen delen.

Heb jij ooit het geluk gehad om het noorderlicht te mogen aanschouwen? Wat tof! We horen voor een volgend artikel graag je verhaal. Stuur ons een bericht via Instagram .