Don’t Make Me Go: potsierlijk einde

‘Je gaat het niet leuk vinden hoe dit verhaal eindigt’, mijmert de 15-jarige Wally Park (Mia Isaac) in de openingsscène van Don’t Make Me Go. Een shot van de hemel spreekt boekdelen. Daar zal het verhaal eindigen. Of toch niet? Want het scenario van Vera Herbert neemt in de derde akte namelijk een nogal opmerkelijke wending.

De nieuwe film van Hannah Marks ( After Everything , 2018) draait om Wally en haar vader Max (John Cho). Midden in de zomervakantie krijgt Max te horen dat hij hersenkanker heeft. Een operatie is mogelijk maar gevaarlijk. Maar zonder medische ingreep heeft hij nog ongeveer een jaar. Niettemin houdt Max toch de boot af. Dat blijkt in het leven een beetje zijn handelsmerk, van uitstel komt afstel, tot grote ergernis van Wally. Sowieso botert het niet tussen vader en dochter. Wally is in Max’ ogen altijd chagrijnig – ach, is dat niet inherent aan het puberbestaan? Gelukkig fleurt de relatie gaandeweg weer op.

Dat moet ook wel: de kans is aanzienlijk dat Max er straks niet meer is. Dus nodigt hij zijn dochter uit voor een roadtrip naar zijn schoolreünie, voor een paar dagen bonding. Daar heeft Wally aanvankelijk geen zin in: ze voost liever met Glenn (Otis Dhanji). Max heeft zijn dochter echter nog een en ander over het leven uit te leggen en dringt aan. Mag Wally dan misschien rijden? Halverwege de film blijkt dat het geval – een nogal opzichtige manier om tegen de kijker te zeggen: kijk, ze kan het nu zelf, de regie over haar leven nemen.

Tot aan de derde akte is Don’t Make Me Go een voorspelbare televisiefilm, die het vooral moet hebben van de geweldige chemie tussen Isaac en Cho. In het laatste half uur laat Herbert zien hoe je een film niet moet laten eindigen. Het slot is potsierlijk. Lachwekkend bijna. En dat kan vast niet de bedoeling zijn geweest.