Khadija Arib bekritiseert integratie in Nederland

We zijn te lang onverschillig geweest over nieuwkomers, concludeerde Kamervoorzitter Khadija Arib zondag tijdens de Abel Herzberglezing.  ‘Migranten hebben recht op gelijke rechten, niet op aparte rechten.’  

De in Marokko geboren Arib kwam op haar vijftiende naar Nederland, waar haar vader – een Marokkaanse gastarbeider – woonde en werkte. Aan de hand van haar eigen jeugd, en de reis van haar vader, blikt Arib terug op integratie, de naïeve houding van autochtone Nederlanders en de opkomst van de orthodox-islamitische stroming het salafisme. 

Een samenvatting: 

“Wat ik mij persoonlijk nog goed herinner, is het volstrekte gebrek aan contact met de buitenwereld. Dat was geen probleem. Juist omdat er geen contact was, had niemand er last van. Het waren parallelle werelden, die elkaar eigenlijk nergens raakten. (-) De strikte scheiding tussen de Nederlandse en Marokkaanse gemeenschap bleef lange tijd bestaan. De fabrieksdeuren gingen wijd open, maar de deur naar de samenleving bleef dicht.”

“Langzaam ontstonden er eigen verenigingen, werden er Marokkaanse organisaties opgericht en kwamen er meer moskeeën. De Nederlandse politiek stimuleerde dat. In de hoop en veronderstelling dat religie en eigen cultuur zouden leiden tot emancipatie en integratie.

“Met de komst van salafistische imams, ook naar landen als Nederland, werd de moskee niet alleen meer een vruchtbare plek voor gebed maar ook een ingang voor groeperingen die niet in de waarden van een democratische rechtstaat geloven – waarden zoals gelijkheid, vrijheid van meningsuiting en respect voor andersdenkenden.”

“Ondanks deze problemen groeide er een nieuwe generatie allochtonen op die hier geboren was, en die het voor een groot deel hartstikke goed deed. Maar dat neemt niet weg dat een deel van de gemeenschap, met name jongeren die klem zaten tussen twee culturen en hun plek in de samenleving niet konden vinden, het moeilijk hadden en problemen veroorzaakten.”

“Door de soms naïeve houding van Nederlanders ontstonden er ook problemen in de migrantengemeenschap in Nederland. Er werden zaken getolereerd of overwogen die met geen mogelijkheid getolereerd of overwogen zouden worden bij andere groepen.

“Leerplichtambtenaren stimuleerden meisjes die thuis werden gehouden onvoldoende om naar school te gaan; ze schreven zelfs briefjes waarin stond dat het goed was dat de meisjes thuis bleven en hun moeders hielpen met het huishouden. Er waren veel Nederlanders die migranten hielpen met alles. Vrijwilligers die vrouwen thuis les gaven, in plaats van dat ze hen stimuleerden om naar buiten te gaan.

“Migranten hebben recht op gelijke rechten, niet op aparte rechten.”

“Sinds ik Voorzitter van de Tweede Kamer ben, hebben we heel vaak stilgestaan bij aanslagen. In Brussel, Parijs, Berlijn en afgelopen zomer in Barcelona. Het zijn momenten waarop we duidelijk zien waar het toe heeft geleid dat bepaalde groepen te lang buiten beeld zijn geweest; dat we te lang onverschillig zijn geweest ten opzichte van elkaar; dat we te lang parallelle werelden hebben laten bestaan; en dat er krachten zijn geweest die alle ruimte hebben gekregen om groepen te vergiftigen.”

De hele lezing is van Arib hieronder terug te zien.