De nieuwste Netflix-sensatie: dopingdocu Icarus

Fogel wilde aanvankelijk slechts zijn lichaam vol doping spuiten, om zo hoog te eindigen in het klassement van de Franse wielerwedstrijd Haute Route . Tijdens de eerste minuten van de Netflix-film Icarus lijkt het verhaal die kant ook op te gaan. Tot Fogel's Russische adviseur, de directeur van het antidopingcentrum in Rusland, hem in paniek opbelt via Skype. Er is iets vreselijk misgegaan. Het is dan 2014, en de Olympische Winterspelen in Sotsji zijn aanstaande. 

Deze Grigory Rodtsjenkov leidt een groots antidopinglaboratorium in Rusland, en staat aan het hoofd van een door de staat gefinancierd en opgezet programma dat dopinggebruik onder Russische atleten verbloemt. Het lab staat onder toezicht van het Wereld Anti Doping Agentschap (WADA) en de wanpraktijken komen na onderzoek aan het licht. De zaak trekt de aandacht van het hoogste sportorgaan, het Internationaal Olympisch Comité (IOC), de wereldpers, en Poetin. 

Rodtsjenkov vergelijkt zichzelf met klokkenluider Snowden. Als meesterbrein achter het Russische (anti)dopingprogramma is hij een wandelende doofpot. Hij is als de dood dat de Russische staat hem weet te vinden, en uit angst voor een liquidatie vlucht hij naar de VS, waar hij momenteel onder bescherming van de FBI leeft.

Icarus is een intrigerend portret van dopingdokter Grigory die door Poetin en trawanten als zondebok lijkt te worden aangewezen, en een unieke ingang tot een groots politiek schandaal, met louche bijrollen voor de FBI en de (voormalige) KGB.