De cardiologe die het vrouwenhart op de kaart zette

Maas vertelt in een groot interview in het Financieele Dagblad over het verschil tussen mannen- en vrouwenharten: " Mannen hebben veel eerder en vaker een vernauwing in een of meer kransvaten, die met een dotter- of bypass-operatie goed te behandelen is. Daarop heeft de geneeskunde zich altijd gericht. Maar bij vrouwen komen de vernauwingen later en spelen gevarieerdere oorzaken een rol. Hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap, een vroege menopauze, suikerziekte die gepaard gaat metvermoeidheid, kortademigheid, pijn in de kaken, de rug of tussen de schouderbladen. Bij vrouwen zijn vernauwingen meer diffuus en dus niet zo gemakkelijk te herkennen op bijvoorbeeld een inspannings-ECG."

Volgens Maas zijn hart- en vaatziekten lang beschouwd als een typische mannenziekte. "In de jaren zestig en zeventig konden vrouwen zelfs een cursus volgen om beter te leren zorgen voor hun man als die herstellende was van een infarct. De man was de norm, hartklachten bij vrouwen waren vager en werden door mannelijke artsen afgedaan als óf overgangsklachten óf gezeur."

"In de beroepsgroep heerst helaas nog steeds een machocultuur. Toen ik 35 jaar geleden begon, werd er behoorlijk denigrerend gedaan over vrouwelijke artsen".

Met 27 andere Nederlanders kreeg de 60-jarige Angela Maas dit jaar een hoge onderscheiding: Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Als waardering voor haar belangrijke werk. Volgens haar collega Suzette Elias heeft Maas het vrouwenhart internationaal op de kaart gezet. Dat was volgens Maas ook hard nodig: "In de beroepsgroep heerst helaas nog steeds een machocultuur. Toen ik 35 jaar geleden begon, werd er behoorlijk denigrerend gedaan over vrouwelijke artsen". Ik hoopte dat dit in de loop der tijd zou verdampen, maar het is helaas nog steeds zo. Laatst nam een vrouwelijke hoogleraar in Amsterdam afscheid van het voorzitterschap van de cardiologische beroepsgroep, kreeg ze van de mannelijke collega’s twee grote pakken waspoeder cadeau. Nou ja zeg." 

Toen Maas in 2003 een vrouwenspreekuur begon vonden haar collega's dat maar een rare modegril. Ze kreeg te horen dat ze ervoor zouden zorgen dat het binnen een jaar weer verdwenen zou zijn, maar zij heeft zich erin vastgebeten, al ging ze zich daardoor ook eenzaam voelen. Maas kon haar gang gaan onder het mom van 'daar zijn we mooi van af', maar daardoor is ze in een isolement gekomen. Met haar werd niet meer over beroepszaken gesproken, omdat ze 'toch alleen maar over vrouwen gaat'. "In onze beroepscultuur zijn mannen het niet gewend dat ook vrouwen het goed kunnen doen. Als je geen succes hebt, word je geminacht, als je wel succes hebt zeggen ze dat het niets voorstelt. Toen ik in 2012 de eerste leerstoel vrouwencardiologie kreeg, ontving ik van een collega een haatmail. Dat ik maar in de Efteling moest gaan werken omdat ik in sprookjes geloofde."

Maas zou graag geld willen om verder onderzoek te doen, want, zegt ze waarschuwend: "In deze tijd gaan vooral jonge vrouwen vaker dood door hartinfarcten dan mannen. Ze roken meer en vinden dat in hun leven alles perfect moet. Jonge vrouwen zouden meer moeten accepteren dat er soms iets mislukt of iets er niet van komt. Dan heb je minder ongezonde stress en dat is beter voor je hart."