De 21-jarige inauguratie-dichteres Amanda Gorman maakt vorige week veel indruk. Niet alleen in de Verenigde Staten wordt het even stil, ook hier in Nederland zitten we op het puntje van onze stoel.
Hoe zou een dergelijke speech over ons land klinken? In Spijkers met Koppenlaat Spoken Word Artist Zaïre Krieger haar licht schijnen over de Nederlandse samenleving. En dat maakt veel los.
Nederland, ik wil van je houden.
Ik wil je land loven en je bressen bouwen.
Maar na pandemie, schandalen en complottheorieën schijnt
dat de touwen die onze leving samen houden eigenlijk van zijde zijn.
En je kiest tien jaar hetzelfde.
Oude wijn in nieuwe zakken.
Oude mannen in nieuwe pakken.
Als duizenden slachtoffers op straat staan zijn we pas om.
We herkennen racisme niet.
Al hangt het om onze nek
En doet het ons de das om.
We zetten de arme tegen de wand.
Dan de arme tegen de migrant.
En om BV Nederland te laten lopen,
Moet al het dorre hout verbrand.
Nederland, ik wil van je houden,
Maar ik ken nu alle hoeken van je leed.
Dus geloof me niet op m’n blauwe ogen,
Geloof mij op mijn boxbraids.
Je activisme is zo leeg als je straten.
We doen mouvement uit en aan als in pashokjes.
Ik scroll door Instagram en net als de gedupeerden van de toeslagenaffaire
Zie ik enkel zwartgelakte blokjes.
Ik wil een poëtische brug zijn,
Maar ik ga praten als brugman.
Als er in het parlement nog steeds geen gezicht is waar ik me aan spiegelen kan.
Ik wil als Amanda Gorman verenigen in alliteratie, tricolon en synoniem.
Maar waarom moet ik constant een oceaan verder kijken om mezelf te kunnen zien.
Nederland ik wil van je houden.
Dus laat me alsjeblieft op 17 maart zien dat je dat verdient.
Veel mensen op Twitter waren er even stil van. Pauline herkende zichzelf in de woorden van Krieger.