Als werkzoekende 61-jarige alleenstaande ouder (arbeidsverleden van 43 jaar!) heb ik als gevolg van baanverlies in 2011 onlangs de opgebouwde WW-rechten 'opgebruikt'. Daardoor ben ik in een IOAW-uitkering beland, die door de gemeente moet worden betaald. Mijn gemeente weigert mij echter de volledige toeslag voor iemand die geen woonkosten kan delen, uit te keren OMDAT MIJN LAATSTE NOG THUISWONENDE KIND (25) GEEN OPLEIDING MEER VOLGT EN NOG GEEN BAAN HEEFT. Na opelding en stage kon hij geen werk vinden en kreeg daarom een WWB-uitkering. Sinds de nieuwe WWB-wetsaanpassing van juli jl is zijn uitkering nu stopgezet. Nu kan ik woon- en levensonderhoudskosten niet meer met hem delen. Toch weigert de gemeente om mij de toeslag voor mensen die woonkosten NIET kunnen delen, toe te kennen. Mijn zoon en ik moeten nu samen rondkomen van een uitkering voor een alleenstaande die woonkosten kan delen!! Mag een gemeente ons zo straffen? En het meest gekke is: als mijn zoon NIET meer thuis zou wonen, zou ik WEL recht hebben op die toeslag voor mensen die geen woonkosten kunnen delen..... Mijn IOAW-uitk. zou dan 935 euro netto zijn. Ik word hier helemaal gek van! Ik voel me gechanteerd door de gemeente. Mag dit wel? Hoever mogen gemeente gaan in dit beleid? Twee mensen worden hier nu de dupe van. Voelt als verraad als je na 43 jaar hard werken zo gepakt wordt. Ik weet dat een gemeente zelf mag bepalen of en hoeveel toeslag ze toekennen. Maar hoe ver mogen ze daar bij gaan? Wij moeten nu samen rondkomen van 859 per maand: ver onder het sociaal minimum. Wat kan ik doen? Mijn zoon onder de brug laten slapen? Dat kan niet: je mag je niet uitschrijven zonder een nieuw adres op te geven... Zonder eigen inkomen KAN mijn zoon niet op zichzelf wonen.. HELLUP!