Wat waren mijn rechten?

Deze gebeurtenis heeft jaren geleden plaatsgevonden maar toch vraag ik me af of ik wel juridisch gezien juist behandeld ben.
Ik werkte een jaar of 17 geleden in een winkel in een groot particulier winkelcentrum. Ik heb toen gestolen en ben betrapt. Dit heb ik ook daadwerkelijk gedaan. De winkelmanager stal ook evenals een aantal collega's. Ik heb er ook aan meegedaan maar werd direct de eerste keer betrapt. De winkelmanager was al eerder door de mand gevallen, dus heel stom en dom van me. De politie werd erbij gehaald, ik werd ten overstaan van heel veel mensen meegenomen en in een cel gestopt. Daar aangekomen werd ik gefouiileerd. Ik moest een verklaring afleggen die op papier werd gezet dat ik gestolen had, er spijt van heb en heb die moeten tekenen. Omdat ik nooit van mijn leven eerder heb gestolen en dus geen strafblad heb mocht ik na een paar uur weer gaan. Uiteraard ben ik op staande voet ontslagen. De vreselijkste ervaring van mijn leven. Waarom ik dit gedaan heb is, ook voor mij nog steeds een raadsel. Maar dat het de eerste en laatste keer was dat was wel duidelijk. Nog steeds kan ik er akelig van worden als ik eraan denk.

Na een paar maanden ben ik in het genoemde winkelcentrum wezen winkelen. Daar ben ik aangehouden door de beveiliging. Toen ik wilde bellen met mijn mobiel of dit zomaar mocht met een advocaat werd ik vastgepakt en werd er tegen me geschreeuwd dat ik niet mocht bellen. Voor uw beeld, ik ben een Nederlandse vrouw van 1m65, 58 kilo. Ik werd meegenomen en de politie werd gebeld. Ik was helemaal in paniek omdat ik om 15:15 mijn kinderen (toen 5 en 7) van school moest halen en het was toen 14:45. Ik mocht niet bellen, ik moest wachten tot de politie er was. Ondertussen was ik vreselijk aan het huilen. Na 20 minuten kwam de politie. Toen bleek dat ik een verbod had voor een jaar om in dat winkelcentrum te komen, iets wat ik absoluut niet wist. Men beweerde dat het naar mijn huis is gestuurd maar ik heb dat nooit ontvangen. Ze beweerde dat het aangetekend was verstuurd maar konden dat niet hardmaken. Er was geen handtekening. Ik was toen al zo geschrokken dat als ik dit wel had geweten ik ook geen stap in dat winkelcentrum had gezet. Dit was gewoon mijn eigen schuld.

In die tijd had ik ook bij een overheidsinstelling gesolliciteerd waarvoor ik een VOG nodig had. Toen de politie eindelijk kwam bleek inderdaad dat er geen gronden waren om mij weer mee te nemen omdat het winkelcentrum niet kon aantonen dat ik wist van het verbod. Ik heb nogmaals duidelijk aangegeven dat ik wegmoest vanwege mijn kinderen. Ik mocht pas half vier weg met de woorden (door de politie): laat ik jou hier niet meer zien en die VOG krijg jij ook niet. Ik heb geknikt, nog sorry gezegd voor de overlast. Bij school was ik veel te laat en trof twee huilende kinderen aan. Die VOG heb ik trouwens gewoon gekregen.