Interview met Malou Petter

een van de vaste gezichten van het NOS-Journaal. ‘Bij het Jeugdjournaal waren kinderen fan van mij, dat is nu wel anders.’

Malou Petter laat zich fotograferen in een gestroomlijnd, kobaltblauw kostuum. Daaronder roze Nike Air Max 95. Ze giert het uit: dat zou leuk zijn, het Journaal op sneakers presenteren. Maar ‘dat momentje’ laat nog wel even op zich wachten, vermoedt ze. Want voormalig VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff vergaderde dan wel op witte gympen aan het Binnenhof, het instituut Journaal houdt voorlopig vast aan een meer formele garderobe. Iets waar ze zeker mee kan leven: ‘Ik heb zelfs op hoge hakken leren lopen.’ Nog geen drie jaar geleden maakte Malou Petter voor het Jeugdjournaal tijdens de Olympische Spelen in Zuid-Korea items over verwarmde wc-brillen en soep van stierenkop. Meer recent gidste ze kijkers met Rob Trip door de Amerikaanse verkiezingsnacht en langs de statistieken van de exitpolls van de Tweede Kamerverkiezingen. Ook presenteert ze overdag en ’s avonds laat het Journaal. Kortom: Petter hoeft niet te klagen over haar NOS-carrière. Naast haar studiowerk blijft Petter actief als verslaggever op locatie. Zo zal ze tijdens de uitzendingen rond de Nationale Dodenherdenking op 4 mei voor het Vuur van de Vrijheid bij Hotel de Wereld in Wageningen interviews afnemen. Verder heeft ze meegewerkt aan een online-productie over Vrouwen in het Verzet.

Je bent 30. Is 4 mei dan nog een bijzondere datum voor jou? Zeker. Van huis uit kregen mijn broer, zus en ik mee dat we hierbij stil moesten staan. Niet spelen of schreeuwen om 20.00 uur. Ik kom uit Woubrugge, een klein dorp waar de vlaggen nog massaal halfstok gaan en de dag erna vervolgens helemaal gehesen worden. Daar was naast de kerk een grasveldje dat dienst deed als herdenkingsplek. Als kind vond ik dat indrukwekkend. Die minuut stilte en alle bekenden die zich verzamelden. Het zwijgen. Ik weet niet of ik dan direct aan de oorlog dacht of dat het meer een moment van bezinning was. Maar het was en is heel speciaal.

En wat betekent 5 mei? Ik ben wat jonger en vier heel graag de vrijheid, het liefst met bier en dansen met vrienden, ook omdat ik me er van bewust ben dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. Door corona en de daaraan gerelateerde beperkingen besef ik dat nu natuurlijk extra. En door mijn werk. Een paar jaar terug ben ik naar Kamp Moria op Lesbos geweest. Dat was zo aangrijpend. De vluchtelingen op Lesbos kozen er zelf voor om op zoek te gaan naar vrijheid. Moesten er alles voor doorstaan. Verschrikkelijk hoe ze leefden. Vies, geen privacy. Als ik op vakantie ga, is dat met een luxere tent. Ik heb met mijn cameraman moeten huilen om een alleenstaande vrouw met zes kinderen uit Afghanistan, haar man was omgekomen. Ik volgde haar dochter van 14 jaar een dag, ben met haar naar het ziekenhuis geweest. Na afloop pakte de moeder mijn handen vast en vroeg of ik wilde bidden voor haar kinderen. Ik voelde: ach mevrouw wat wil ik je graag meenemen, ik gun je de wereld. Heel heftig: ik stapte op het vliegtuig en zat een paar uur later op het terras in Utrecht. Terwijl veel van de mensen die ik toen sprak nu nog steeds op Lesbos zitten. Dan krijg ik tranen in mijn ogen als ik in de supermarkt wordt afgesnauwd door iemand om iets onbenulligs. Dan denk ik: doe eens wat liever tegen elkaar. Want niet zo heel ver hier vandaan is de situatie totaal anders. Ik koester onze vrijheid van meningsuiting in het algemeen en die als journalist in het bijzonder. Dat ik kan vragen wat ik wil aan wie dan ook, vind ik een groot goed. Door recente incidenten zie je dat zelfs dit soms ingewikkeld is geworden.

Heb je weleens een beuk gekregen tijdens je werk? Ik heb gelukkig geen ervaring met fysiek geweld. Misschien dat vrouwen toch nog iets meer ontzien worden. En soms denken mensen dat ik nog steeds voor het Jeugdjournaal werk en kom ik goed weg. Want als je dan je microfoon vooruit steekt, reageert iedereen aardiger. Ze denken: ach het is het Jeugdjournaal. Of ze hebben zelf een kind in de doelgroep. Toch heb ik wel met scheldpartijen te maken gehad of juist met mensen die mij niet te woord wilden staan. Heel lastig wanneer je met een reportage bezig bent.

Wanneer gebeurde dat? Bij de demonstraties met boeren. Zij vonden dat we niet eerlijk berichtten over de stikstof-problematiek en weigerden in gesprek te gaan. Ik denk dat je altijd de discussie op gang moet houden ook al ben je het totaal niet met elkaar eens. Dat heb ik sowieso geleerd in mijn werk. Ik wil luisteren naar anti-coronademonstranten én klimaat-ontkenners. Vind het interessant om erachter te komen waarom mensen op een bepaalde manier denken. En soms begrijp ik dat omstandigheden frustrerend zijn, bijvoorbeeld voor de boeren. Jarenlang hebben zij en hun families alles gegeven voor hun bedrijf, dat is hun leven, en dan zegt een minister: het moet zus en zo. En het liefst zo snel mogelijk. Dat is ingewikkeld. Ik wil daarover het gesprek aangaan, maar dat is lastig. Helemaal wanneer mensen zo ten einde raad zijn dat ze de hele tijd ‘NOS fake news’ roepen.

Lees verder in VARAgids 18 vanaf pagina 8.