Column Sinan Can: Abdellah

In de trein van Bagdad naar de oude havenstad Basra in het zuiden van Irak zocht ik naar een zitplaats. Ik liep langs een paar volle coupés en in de laatste zat een kleine jongen alleen bij het raam aandachtig naar het landschap te kijken. Toen ik de schuifdeur opende keek hij op en glimlachte. Ik vroeg of hij alleen was en hij knikte. Ik ging tegenover hem zitten en om hem gerust te stellen, ging ik in mijn steenkolen Arabisch een gesprek met hem aan. Ik vroeg wie hij was en vooral waar hij zo alleen naar toe ging? Hij vertelde dat hij Abdellah heette, dat hij tien jaar oud was en op school zat. En dat zijn vader conducteur was en ergens in deze trein rondliep. Ik had water en koekjes bij me en bood hem er een aan. Hij bedankte waarop ik zei dat het in Nederland de gewoonte is om een koekje te delen met een ander. Hij lachte en pakte er een. Vervolgens viel hij stil en keek weer uit het raam – naar het steeds veranderende landschap. Van woestijn, naar groen gebied, naar heuvelachtig en dan weer naar maanlandschap. Voordat ik uitstapte vroeg ik Abdellah wat hij wilde worden. Volmondig en zonder nadenken zei hij: treinmachinist! Daar droomde hij van. Liefst van een trein die heel lange afstanden aflegde naar verre, onbekende en spannende oorden. Hij was nog nooit in het buitenland geweest, maar had via YouTube al veel van de wereld gezien. Op internet maakte hij vele treinreizen door verschillende continenten. ‘In Nederland zijn de treinen geel-blauw, toch?’ zei hij. Ik knikte en vertelde hem dat ik moest uitstappen. We namen afscheid. Ik zwaaide naar Abdellah die nog steeds dromerig naar buiten keek, denkend aan al die treinreizen die hij wilde maken. En dat te midden van de ellende van Irak, waar kinderen het zwaar hebben en niet meer durven te dromen van een mooie en vredige toekomst. De trein reed weg en kleine Abdellah ook. Ik hoop dat die enige vurige droom van hem ooit werkelijkheid wordt.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!